Бу шанба оқшоми мен[1] учун жуда муҳим, чунки ҳафта давомида бир неча кечаларни бой бердим: икки оқшомни мусиқага бағишладим, биттасини – жўраларга, бир куни кечқурун тобим қочиб қолди. Мен учун тунни бой бериш бутун бошли кундузни бенаф ўтказишдай гап, чунки кечаси давоми…
Конрадин ўзининг узоғи билан беш йиллик умри қолгани ҳақидаги шифокорнинг фикрини эшитганида эндигина ўн ёшга тўлган эди. Гарчанд доктор бироз иккиланиб ташхис қўйган бўлса-да, миссис де Ропп унинг фикрини қўллаб-қувватлади. Миссис де Ропп боланинг амакиваччаси ва боқувчиси эди. Конрадиннинг наздида, давоми…
Мен ўн беш йилдан бери қиёфасини ҳам унутиб юбораёзган эски қадрдоним Саймон Радевин билан учрашишга кетаётган эдим. Ёшлик чоғларимиз ҳамон ёдимда… У фикримни бир қарашда ўқий оладиган, узоқ, сокин ва шодон тунларни бирга бўлишадиган, бир-бирига ўзининг муҳаббат сурури сирларини ҳикоя давоми…
Авваллари Хортонс кўрфази ёғоч кесиш заводи шаҳарчаси эди. Кўл бўйида жойлашган тегирмондаги катта арраларнинг шовқин-сурони шу ерлик аҳолининг қулоғини кесгудек бўлар эди. Кейин бир йили ёғоч ишлаб чиқариш учун хода етказиб бериш тўхтаб қолди. Тахта ташувчи шхунерлар кўрфазга кириб, уларга давоми…
– Биласанми, беморларимнинг оғриғини танамда ҳис қилиб тураман, – деди менга дадам бир куни. Буни секин, ойим ва бувимга эшиттирмай гапирди. У ҳатто секин гапирганда ҳам бу гапларни улар эшитишини истамайди, чунки бу гаплар унга жуда баландпарвоздек туйилади. Балки шунчаки давоми…
Саксон йилдан бери ёзиб келаман. Аввал ҳарфлар, кейин суҳбатлар, шеърлар, бироз ўтиб ҳикоялар, мақола-ю китоблар, энди эса қайдлар. Ёзиш мен учун ҳеч қачон бошқа хаёлпараст қаламкашлар айтганидек мавҳум дунёларга сайр эмас, чинакам реал вазифа бўлиб келган. Аслида, ҳеч қайси сўз давоми…
Душанба куни ишда эмасдим. Эрталаб барвақт туриб нонушта қилганман. Ишга жўнашим ҳам мумкинку-я, ўтган шанба каминанинг думини тугишди. Ҳали ота-онамга бу ҳақда айтганимча йўқ. Кулбамизда, уларни ҳам ҳисобга қўшсак, ўн бир жонмиз – биров гапингни эшитишини истасанг, баландроқ қичқиришингга тўғри давоми…
Кунлардан бир кун пешин чоғи ёш ёзувчи Абе қироллик боғига сайрга келди. Бироз атрофни кузатгандан сўнг ўриндиқда ўтирди. Ўриндиқда хуш сиймоли, мулойим бир чол ҳам ўтирарди. Меҳрибон юзли чол ёш Абе тарафга юзланди ва бироз тараддуланиб: – Сиз кимсиз? – давоми…
Бувим дадамни омадсиз, иши юришмаган одам деб ҳисобларди. Буни очиқ айтмаса ҳам, вақти-вақти билан дадамнинг ҳамма курсдошлари аллақачон бош врач, профессор ёки камида тиббиёт фанлари номзоди бўлиб кетганини эслаб турар эди. Бувим ҳар сафар дадамнинг дўстларининг ютуқларидан шу қадар баралла давоми…
Метро эшиклари очилиб, юзига Доналд ўрдаги ниқобини таққан бир киши кириб келди ва вагоннинг бир чеккасига ўтиб жамоатчиликка юзланди: – Хайрли тонг, хонимлар ва жаноблар! Ниқобим учун сизлардан узр сўрайман, аммо юзимни кўришингиздан уяламан. Аслида мен ҳаёт шафқатсизларча тиланчиликка давоми…