Симон Кармиггелт (1913–1987) Нидерландиянинг Гаага шаҳрида савдогар оиласида туғилган ва 1946 йилдан умрининг охиригача Амстердамдаги «Het Parool» («Минбар») газетасида оддий мухбир бўлиб ишлаган адиб кичик ҳикоялар устаси сифатида кенг танилган.С.Кармиггелт — юксак сўз санъатини вақтли матбуотга дадил олиб кирган ва гоҳо қувонч, гоҳо маъюслик уфуриб турган ҳикояларида миллий характерларни кўзгудаги каби бутун бўй–басти билан акс эттира олган адиб.1977 йили у Нидерландиянинг адабиёт соҳасидаги энг юксак мукофоти билан тақдирланган. Асарлари дунёнинг ўнлаб тилларга таржима қилинган.
Ҳафтанинг худо берган куни чол бу гўшага келади. Уни танимаган одам йўқ. Аёли билан бир умр шу кўчадаги пастқамгина уйда умргузаронлик қилган. Гўё, шу икки нуроний қария бутун кўча, маҳаллага нур улашиб тургандай, йиллар югуриклаб ўтгани сари бу файзга барака давоми…
Кинодан хаёли паришон чиққан қиз стоянка-қантармага ўтиб, велосипедини олди. Уйга жўнашидан олдин чироғини ёқиб кўрди. Ёнмади. — Аҳвол чатоқми? — деган овоз эшитилди. Ёнида ўттиз ёшлардаги пўлароқ йигит турарди. У қорнини ичига тортишга ҳаракат қилаётган бўлса-да, кўзойнаги ортидаги нигоҳида қандайдир давоми…
Элла бизникида ўтган-кетгандан, туриш-турмушдан шунчаки, гап сотиб, ярим тунгача лақиллаб ўтирди. — Сизларга нақадар маза, — дея такрорларди у оҳуникидек маъюс кўзларини биздан узмай. Назаримда, “маза” сўзи, аксарият ҳолларда, турмушдан маза-матра кетганда эсга тушади. Тун яримлаганда Элла бирдан ёқасини ушлади: давоми…
Якка-ёлғиз ферманинг ёнига юк машинаси келиб тўхтаганида қош қорайиб қолган эди. Кабинадан кепка кийган заифгина чол имиллаб тушди. Қариянинг оёғи ерга тегиши билан машина жойидан қўзғалди. Чол четан эшикни очди ва ичкарилади. Ўша лаҳзада занжирбанд ит вовуллади. Лекин ҳовлини кесиб давоми…
Мўъжазгина қаҳвахонанинг деразаси олдидан оқиб ўтган анҳорда дид билан бўялган “Сюзи” номли моторли қайиқча сузиб юрарди. Қайиқчани бошига денгизчиларнинг хос фуражкасини қўндирган ўрта ёшлардаги ғўлабир киши мағрур бошқариб борарди. Бежирим соябон остида, устига қавима ғилоф ёпилган чойнак ёнида, офтоб шувоққа давоми…
Ишқим тушиб қолган икки сувратни суқланиб-суқланиб томоша қилиш илинжида яна Гаагадаги музейга бордим. Сувратлар ўша-ўша, жойи ҳам, ўзи ҳам ўзгармаган. Кўнглим жойига тушиб, боя кираётганимда — бир соатгина бурун кийимхона мулозими – ғоят сертакаллуф йигитга топшириб кетган портфелим, ёмғирпўшим ва давоми…
Ўтган оқшом майхоналардан бирида Лизани учратиб қолдим: олдида қандайдир омухта ичимлик, астойдил бўянган, ясанган-тусанган. Эркак овига чиққани ва азбаройи ночорликдан айни йўлга киргани шундоққина кўриниб турибди. — Ишлар қалай?- деб сўрадим. — Бир нав. Унинг шляпаси эътиборимни тортди. Шляпаки, бирор сурбет давоми…
Зиёфатда мени тароватидан бахт нури ёғилиб турган ва “ғоят ажойиб” обрўйимга обрў қўшадиган бир хонимга таништиришди. Кинояга у заррача эътибор қилгани йўқ, албатта. Зеро, тақдир уни ҳазил-ҳузулни тушунишдек улуғ неъмат билан сийламаган. Хоним шу заҳоти бутун бошли бир кутубхона мулкини давоми…
— Сўнгги пайтда одамлар негадир жуда тунд бўп кетаётир, — деди пивохона хўжайини. – Бу об-ҳавонинг таъсиридан. Осмон тўла булут, қовоғини очай демайди. Ёмғир қуйгани-қуйган. Тунд бўлмай иложинг йўқ. Нима ҳам дейсан Одамзот — ҳом сут эмган ожиз банда-да. У давоми…
Оббо, буни қаранг. Мана бу қарияга қаранг. Ночор-нотовонлик, ожизликнинг тирик тимсоли. Кўзингиз тушиши билан кексаликдан ҳеч ким қочиб қутила олмаслигига амин бўласиз-қўясиз. “Йиллар қароғимдаги нурни туман каби сўндирур” деб таъкидлаган Элсхот ҳақ. Титраган, букчайган, икки қўлидаги икки ҳассани йўлак четида давоми…