Ўқитувчимиз Валентина Георгиевна шундай деди: – Эртага қишки таътил бошланади. Ишонаманки, ҳар кунингиз бахтли бўлади. Сизни кўргазмалар, музейлар кутиб турибди! Лекин яна қандайдир алоҳида, энг бахтли кунингиз ҳам бўлади. Мен бунга аминман! Ана шу кун ҳақида уйда иншо ёзиб келасизлар. давоми…

Менимча, ҳар бир кишини эрталабки йиғинлар ўрнига турли кечаларга таклиф қила бошлашган пайтдан бошлаб “катта” деб ҳисобласа бўлади. Бир куни дадам мени касалхонадаги байрам кечасига таклиф қилди, яъни ўз ишхонасига… Мен рози бўлдим – ўша онда ўзимни қандайдир кучлироқ ва давоми…

Айтишларича, севги кишини мулойим қилиб қўяр экан. Мен эса севиб қолган кунимдан бошлаб мунтазам кимгадир ёлғон гапиришимга тўғри келди. Атай қилмасдим. Шунчаки менга шундай саволлар беришардики, уларга рост жавоб бера олмас эдим. – Бунча сочингни тарайвердинг? Кўйлакниям ҳар куни алиштирасан? давоми…

Баъзан тунда ғалати қўнғироқлар бўлади – бир қарасанг жуда узоқ, бир қарасанг жуда қисқа. Дадамнинг собиқ беморлари ёки институтдаги дўстлари қўнғироқ қилади. Дадам улар билан худди бизда ҳали ҳеч ким ухлашга ётмагандай гаплашади. Ойим ажабланади, дадам эса тушунтиради: – Айни давоми…

Бир пайтлар ота-онам ўқиган мактабда энди мен ўқияпман. Дадамни негадир мактабда ҳеч ким эслолмайди. Ойимни эса кўпчилик эслаб қолган экан. “Унинг кўриниши ажойиб эди!” – деган эди бир куни адабиётдан кирадиган ўқитувчи опа менга ўйчан тикилиб. Бунисиям майли, ташқи кўриниш давоми…