Олланазар Абдиев 1963 йилда туғилган. Нукус Давлат университети филология факултетини битирган. Филология фанлари номзоди. 2001 йилда Шуҳрат медалини олган. 2011 йил Ўзбекистон Ёзувчилар уюшмасининг “Ватан учун яшайлик” танловининг учинчи даражали дипломини олган. Ўзбекистон ва Қорақалпоғистон Ёзувчилар уюшмасининг аъзоси. “Амударё” журналида бош муҳаррир бўлиб ишлаган. Ҳозирги кунда “Маданият ва спорт” газетасининг бош муҳаррири. “Биз бахтли бўламиз” (1992), “Қизил Қошантой” (1995), “Олтин балиқ” (2006), “Элзахоним” (2008), “Оққушлар” (2011) ва бошқа ҳикоя ва романлари китоб ҳолида чоп этилган.
Тоғ бошидаги баланд чўққида бир жуфт бургут кўп йиллар мобайнида тинч-тотув, бахтли ва тўқ яшади. Она бургут неча марта тухум босиб, полапон очди, Ота бургут полапонга парвона бўлиб, тарбиялаб мустақил ҳаётга учирма қилди. Улар ошён қуришган тоғ табиати жуда чиройли, давоми…
Отамурод чол чорбоғининг ичидаги офтобшувоқда ўтиравериб зерикиб кетди. Кунига неварасини орқалаган кўйи келаверадиган, беш-олти уй нарида яшайдиган тенгқури Санам кампирдан ҳам бугун нимагадир дом-дарак йўқ! Ётиб қолмадими экан? Куни кеча “Кўкрагимда санчиқ бор, гоҳида ҳаво етишмай, энтикиб қоламан” деб ҳасрат давоми…
Асарнинг тўлиқ вариантини сақлаб олинг.
Овқат кириб овқатдан кейин бир-икки пиёла чойни қайноқ-қайноқ ичганиданми, асаблари жойига тушгандай бўлди. Чарчоғи ёзилди. Отасининг чеҳраси ёришишини кутиб турганмиди, ёки бўлмаса эрталабки бўлҳо-бўлда гаплашиб ололмаслигига кўзи етганми, катта ўғил отанинг ёнбошига келиб жойлашди-да, паст овозда секин шипшиди:– Оға, ўқишимнинг давоми…