Фёдор Достоевский. Кулгили одамнинг туши (ҳикоя)

I Мен кулгили одамман. Энди улар мени ғирт жинни деб аташади. Агар мен ростдан ҳам жинни бўлиб қолганимда-ку, бу янги номдан арпа бўйи ўсар эдим. Лекин, афсуски, энди мен уларга парво қилмайман, энди уларнинг барчаси мен учун азиз — ҳаттоки давоми…

Фёдор Достоевский. Мактублар

М.М. ДостоевскийгаПетербург. 24 март, 1845 йил Онт ичдим, сув ва ҳаводай зарур бўлганда ҳам сабру тоқат билан буюрт-ма асосида ижод қилмайман. Буюртма билан ижод қилиш истеъдод алангасини наинки заифлаштиради, балки тамомила сўндиради. Мен эса ҳар бир асарим, шубҳасиз, аъло бўлишини давоми…

Фёдор Достоевский. Маъсума (ҳикоя)

О, бу ёруғ оламдаги ҳақиқат нақадар даҳшатли! Бу малак, бу маъсума, бу осмон – мустабид эди, қалбимнинг чидаб  бỹлмас даражадаги шафқатсиз мустабиди, ситамгири эди! Агар  буларни айтмасам, ỹзимга-ỹзим туҳмат қилган бỹламан! Сиз менинг севгимга ишонмаяпсизми? Шундай деб ким айта олади? давоми…


Мақолалар мундарижаси