Ранко Маринкович. Гард (ҳикоя)

Оҳ, у дарров, дарров таниди! Бу лотинча, думалоқ, худди чағалай қанотларидек тўғри “n” ҳарфи. У ўша пайтдаёқ бу қулоқсиз қизни огоҳлантирган, “исмимни тўғри ёз, “n” ни “u” га ўхшатиб ёзма”, деган эди. У ахир Touko эмас, япон Jaukin эмас. Унинг давоми…

Ранко Маринкович. Тимсол (ҳикоя)

Қип-қизил юзларига бўжама тошган дароз йигит бемор ётган хонага кирар экан: – Хайрли тонг! Қалай, енгил тортмадингизми, уста? – дея сўз қотди. Уста тоқатсизланиб бошини силтади-да, гўё аччиқ дамлама ҳўплаб қўйган кишидек юзини буриштирди. Уста ҳамдардлик санъатида анчайин муваффақият қозонган давоми…


Мақолалар мундарижаси