Paromchi Filipp Tyurin radiodan so‘nggi axborotni oxirigacha eshitib bo‘lgach, ancha vaqtgacha dasturxon ustida miq etmadi. – Nimaga tinch o‘tirishmaydi-a, – dedi jahl bilan. – Yana kim g‘ashingga tegayapti? – so‘radi do‘rillagan ovoz bilan qo‘llari erkaklarnikiday baquvvat, baland bo‘yli kampiri. – davomi…
Jo‘natmani vaqtida berishardi. Brigadirlar oluvchining shaxsini aniqlashardi. Fanerlar o‘ziga xos fanerchasiga g‘ichirlaydi, sinadi. Bu yerning daraxtlari boshqacha sinadi, o‘zgacha ovoz chiqaradi. To‘siq orqasidagi skameykalarda juda shinam, po‘rim kiyingan harbiy odamlar toza qo‘llari bilan qutilarni ochishadi, tekshirishadi, qoqishadi-silkitishadi, uzatishadi. Ko‘p oylik davomi…
Solanj Violans, taniqli adiba, ko‘zlarini osmonga tikib, dahanini yuqoriga ko‘tarib, burun kataklarini keng ochib, xuddi oxirgi kitobining so‘nggi bobidagidek, dedi: — Azizim, men seni butun ayollik nazokatim bilan sevaman. — Oh! Solo!— deb o‘kirdi uning sonlari orasidagi odam. U yozuvchi davomi…
Biz yangi poligonda uchinchi kun qazish ishlari bilan mashg‘ul edik. Har kimning o‘z qudug‘i bo‘lib, uch kun ichida nari borsa yarim metr chuqur kirib borardik. Hali muzlikkacha hech kim yetib bormagandi. Faqat bizning brigada ishlardi. Hamma gap yomg‘irda edi. Yomg‘ir davomi…
“Qandaysan qarog‘im?” deysan, “Yaxshiman ona!” deyman. “Ovozing biroz boshqacha eshitilyaptimi…” deb so‘raysan, “Telefondan bo‘lsa kerak!” deyman. Ishonasan. So‘ng keliningni, nabiralaringni so‘raysan. “Hammasi yaxshi, hammasining ishlari joyida…” deyman , sen yana ishonasan. Sen menga har doim ishonasan ona. To‘g‘ri gapirsam ham, davomi…
I Nello va Patrash bu shafqatsiz dunyoda deyarli yolg‘iz edilar. Ularni ko‘p yillik chin do‘stlik iplari chambarchas bog‘lab turardi. Nello — yosh bola, Patrash — katta flamand iti, Nello — go‘dak, Patrash — keksa it, shunga qaramay, ular tengdosh edilar. davomi…
«Gigant» xo‘jaligining uchinchi brigadasi uchun yangi ombor binosini qurib berishdi. Eski ombor – cherkovdan bo‘sh bochkalar, tsement solingan qoplar, shakar va tuz solingan qog‘oz xaltachalar, ot-ulov uchun mo‘ljallangan bir uyum ayil, yugan-abzallar (brigadada bor-yo‘g‘i beshta ot bo‘lsa ham, anjomlar o‘n davomi…
Duysburgda vokzal katta: o‘n uchta perronning hammasi qubbasimon shisha tom ostida. Bir poyezd kelaveradi, boshqasi ketaveradi. Puling bormi, o‘tir-da ketaver: Hollandiyami, Daniyami, Shvetsiya, Shveytsariya, Avstriya, Frantsiyami ko‘ngling tusagan tomonga… Yo‘lovchilar oqimi kunduzi ham, kechasi ham tinmaydi. Yuklar – xomashyo, tayyor davomi…
Hamqishloqlarining yakdil fikricha, Grinka g‘o‘rroq, dovdirroq odam. U qo‘llari uzun, to‘mtoq burun, ot yuzli, baquvvat bir yigit. Yurganda atrofga beparvo, muloyim nazar tashlab, ohista, orqa-oldiga tebranib qadam bosardi. Qizlar uni yoqtirishardi. Mana shunisi jumboq edi. Bitta aqllirog‘i fahmlab qoldi: unga davomi…
Qariya Gluxov oltmish sakkiz yoshida kampiridan ayrildi. Kampirini dafn qilganidan so‘ng marosimlarini o‘tkazdi. Yig‘ladi, siqtadi. «Endi qanday yashayman-a?» So‘qqa bosh… Beva qolgan hamma qariyalar nima desa, u ham shunday derdi. Rostdan ham unga qiyin bo‘ldi, judayam qiyin, qayg‘uli, ammo u davomi…