Yoz paytlari o‘tkir yovshan hidi gurkirab, odamning boshini aylantirib yuboradigan ajib kezlar bo‘ladi. Ayniqsa, kechalari… Ko‘kda oy jimgina suzadi, beorom ko‘ngil nimanidir qo‘msab orziqadi. Kishini sarxush etuvchi mastona, anvoyi hidlar taratib yotgan xumorga to‘liq, osuda, oydin kechalarda totli, yorug‘ xayollardan davomi…
Kech tushib qolgan, tog‘lar orasidagi qo‘rg‘on yonida, mo‘jazgina qahvaxona hovlisida, tut soyasidagi yog‘och karavotda ikki kishinigina ko‘rish mumkin edi. Grammofondan dilrabo musiqa taralardi.Qahvachi esa ulardan ancha narida, samovarga o‘tin qalash bilan ovora. Tut soyasidagi musohiblarning biri ozg‘in, ko‘zlari ich-ichiga botgan, davomi…
Qo‘lidagi novdaga baliqlarni tizib olgan taqirbosh bolakay arg‘uvon daraxti tagida boshini quyi egganicha balchiqqa belangan oyoqlariga g‘amgin tikilib o‘ylardi: «Bu chol mening otamga shunaqayam o‘xshaydiki!.. Oppoq sochlari… Qop-qora qoshlar… Enli burun… Chiroyli ko‘zlar… Ovozi ham mayin va yoqimli ekan, Agar davomi…
Bu imorat bir vaqtlar, shaharning eng muhtasham uylaridan edi. Yangigina qurilib, toshlari hali oppoq bo‘lgan paytda ko‘chaning husniga husn qo‘shib turardi. Keyinchalik hamma narsa sekin-asta o‘zgarib ketdi. Endilikda bino zamona ruhiga, mashinalar va odamlarning kiyim-boshlariga mos tushmay, qandaydir begonaga o‘xshab davomi…
Ikki hafta davomida men o‘z xonamdan chiqmay, o‘sha paytlar hamma tomonidan sevib o‘qilgan kitoblarga ko‘milib o‘tirdim: bu kitoblarning hammasi qanday qilib xalqni yigirma to‘rt soat ichida baxtli qilish san’ati haqidagi falsafalarga to‘la edi. Shunday qilib, xalq farovonligi “jonkuyar”larining bu yerda davomi…
Har payshanba atay qilgandek, “Radio Belgrano”da, yarim kechga dovur qolib ketardik. Bu hali holva, Lemosning xarxashalari bundan ham oshib tushardi; u qo‘yarda qo‘ymay meni uyiga sudrar — rosa mehmon qilar, ba’zi-ba’zida kayfiyati chog‘ bo‘lsa, qulfi dili ochilib chinzano quyib berardi. davomi…
Quyosh tandirdek qizdirayotgan pallada, jaziramaga ham qaramay, men, Letisiya, Olanda uchovimiz temiryo‘l yoqasiga o‘ynagani borardik. Oyim bilan Ruf xolam tushlikdan so‘ng dam olgani xona-xonalariga kirib ketishlari bilanoq, hayhotdek hovlimiz etagida kesakisiz, to‘g‘ridan-to‘g‘ri devorga o‘rnatilgan oq eshikchadan lip etib chiqardigu, qanot davomi…
Ongsizlikning zulmatli tunidan uyg‘onib, hayotga qadam qo‘ygan iroda o‘zini shaxs, individium sifatida allaqanday cheksiz va chegarasiz olamda, qayerlargadir intilayotgan, iztirob chekayotgan, adashib yurgan son-sanoqsiz individiumlar orasida ko‘rib, xuddi og‘ir uyqudan uyg‘ongandek qo‘rqib, sarosimaga tushadi va tezroq orqaga – ongsizlikka qaytgisi davomi…
— Aybdor emas, — qat’iy ohangda dedi Genri Uatson. Stenli Vetter so‘rashda davom etdi. — Rotuell? — Aybdor. — Jenkins? — Aybdor. — Koulmen? — Aybdor, — e’lon qildim men. Shundan so‘ng o‘n bir nafar hakamlar Uatsonga tikilib qolishdi. — davomi…
Men, qalbning do‘stlik va dushmanlik, nafrat va muhabbat hislari yashiringan chuqur tubida har bir inson o‘zi alohida bir dunyo bo‘ladi, deb azaldan ishonib kelardim. Tanish va notanish kishilarni bir-biriga bog‘lab turadigan holat ham u yerga yo‘l topavermaydi, deb o‘ylardim. Ba’zi davomi…