I Магистр Андрей Васильич Коврин, ўта толиқиб кетганидан асаб дардига чалинди. У даволанишга бормади. Аммо бир куни вино олишга кетаётганида, шифокор ошнасини учратиб қолди. Дўсти унга баҳор-ёзни қишлоқда ўтказишни маслаҳат берди. Дарвоқе, Таня Песоцкая ҳам узундан-узоқ хат ёзиб, Борисовкага таклиф давоми…
Бир пайтлар ота-онам ўқиган мактабда энди мен ўқияпман. Дадамни негадир мактабда ҳеч ким эслолмайди. Ойимни эса кўпчилик эслаб қолган экан. “Унинг кўриниши ажойиб эди!” – деган эди бир куни адабиётдан кирадиган ўқитувчи опа менга ўйчан тикилиб. Бунисиям майли, ташқи кўриниш давоми…
Ушбу кўз кўриб, қулоқ эшитмаган қонли ҳодиса катта шаҳар ҳаётида қўққисдан содир бўлди ва бор-йўғи бир кеча-кундуз – йигирма тўрт соат ёки бир минг тўрт юз қирқ сония давом этди ва нафақат бутун мегаполиснинг юрагига даҳшат солди, балки марказдан минглаб давоми…
Бунақасини фақат ва фақат бизнинг Перальта ўйлаб топиши мумкин – қойил қолиш керак унга! – табиийки ҳар доимгидек тафсилотларини ҳижжалаб тушунтириб ўтирмади-ю, лекин бу сафар одатига хилоф равишда очиқроқ йўл-йўриқ бера туриб, бу ўғирланган мактуб ҳақидаги латифага ўхшайди, деб ишора давоми…
Витька Борзенков туман марказидаги шаҳарча бозорига бориб, чўчқа ёғини юз эллик сўмга пуллади (у уйланмоқчи, пул жудаям зарур эди), вино сотиладиган дўкончага кириб, томоғини ҳўллади, бир-икки стакан қизилидан урди. Дўкончадан чиқиб, чека бошлади… Ёшгина бир қиз келди-да, сўради: – Ёндириб давоми…
– У шундай лутф қилган. – Ким? Ким шундай лутф қилган? – Қулоғингга яхшилаб қуйиб ол, ўшанда фаҳмлайсан… У шундай лутф қиларкан, суҳбатдошининг диққатидан бўлса керак, йўлакай ўйга ботди ва шунда яна бир талай ҳодисалар қайтадан хотирида жонланди. Бунақа амри давоми…
“Лекин мен сизга айтаман: ким бир аёлга шаҳват назари билан қараса ҳам, аллақачон кўнглида у билан зино қилган бўлади. Агар сенинг ўнг кўзинг гуноҳ қилишингга сабаб бўлса, уни суғуриб ташла. Чунки бутун баданинг жаҳаннамга ташланишидан кўра, аъзойингдан бирининг нобуд бўлгани давоми…
Оҳ, у дарров, дарров таниди! Бу лотинча, думалоқ, худди чағалай қанотларидек тўғри “n” ҳарфи. У ўша пайтдаёқ бу қулоқсиз қизни огоҳлантирган, “исмимни тўғри ёз, “n” ни “u” га ўхшатиб ёзма”, деган эди. У ахир Touko эмас, япон Jaukin эмас. Унинг давоми…
Хотини уни «Чаппа» деб чақирарди. Баъзида эркалаб шундай дерди. Чаппанинг бир ғаройиб хусусияти бор эди; у билан ҳамиша қандайдир ҳодиса рўй берарди. У буни хоҳламасди, албатта, аммо негадир доимо қанақадир ҳодисаларга аралашиб қолаверарди. Ҳар хил майда-чуйда бўлмағур ҳодисаларга. Мана, сафарда давоми…
“Телефон рақамлари ҳеч ўхшамас бир-бирига бироқ барчасида инсон овози бор… …ёмон кунлар ҳеч ўхшамас бир-бирига бирида ўзинг жим қоласан бирида телефон…” Воқиф Вакилов Ўтган куни сенинг телефонинг вафот этди. Ўйлама, фақат инсонлар ўлмайди, телефон рақамлари ҳам ўлади. Умр бўйи кўплаб давоми…