Паромчи Филипп Тюрин радиодан сўнгги ахборотни охиригача эшитиб бўлгач, анча вақтгача дастурхон устида миқ этмади. – Нимага тинч ўтиришмайди-а, – деди жаҳл билан. – Яна ким ғашингга тегаяпти? – сўради дўриллаган овоз билан қўллари эркакларникидай бақувват, баланд бўйли кампири. – давоми…
Жўнатмани вақтида беришарди. Бригадирлар олувчининг шахсини аниқлашарди. Фанерлар ўзига хос фанерчасига ғичирлайди, синади. Бу ернинг дарахтлари бошқача синади, ўзгача овоз чиқаради. Тўсиқ орқасидаги скамейкаларда жуда шинам, пўрим кийинган ҳарбий одамлар тоза қўллари билан қутиларни очишади, текширишади, қоқишади-силкитишади, узатишади. Кўп ойлик давоми…
Соланж Виоланс, таниқли адиба, кўзларини осмонга тикиб, даҳанини юқорига кўтариб, бурун катакларини кенг очиб, худди охирги китобининг сўнгги бобидагидек, деди: — Азизим, мен сени бутун аёллик назокатим билан севаман. — Оҳ! Соло!— деб ўкирди унинг сонлари орасидаги одам. У ёзувчи давоми…
Биз янги полигонда учинчи кун қазиш ишлари билан машғул эдик. Ҳар кимнинг ўз қудуғи бўлиб, уч кун ичида нари борса ярим метр чуқур кириб борардик. Ҳали музликкача ҳеч ким етиб бормаганди. Фақат бизнинг бригада ишларди. Ҳамма гап ёмғирда эди. Ёмғир давоми…
“Қандайсан қароғим?” дейсан, “Яхшиман она!” дейман. “Овозинг бироз бошқача эшитиляптими…” деб сўрайсан, “Телефондан бўлса керак!” дейман. Ишонасан. Сўнг келинингни, набираларингни сўрайсан. “Ҳаммаси яхши, ҳаммасининг ишлари жойида…” дейман , сен яна ишонасан. Сен менга ҳар доим ишонасан она. Тўғри гапирсам ҳам, давоми…
I Нелло ва Патраш бу шафқатсиз дунёда деярли ёлғиз эдилар. Уларни кўп йиллик чин дўстлик иплари чамбарчас боғлаб турарди. Нелло — ёш бола, Патраш — катта фламанд ити, Нелло — гўдак, Патраш — кекса ит, шунга қарамай, улар тенгдош эдилар. давоми…
«Гигант» хўжалигининг учинчи бригадаси учун янги омбор биносини қуриб беришди. Эски омбор – черковдан бўш бочкалар, цемент солинган қоплар, шакар ва туз солинган қоғоз халтачалар, от-улов учун мўлжалланган бир уюм айил, юган-абзаллар (бригадада бор-йўғи бешта от бўлса ҳам, анжомлар ўн давоми…
Дуйсбургда вокзал катта: ўн учта перроннинг ҳаммаси қуббасимон шиша том остида. Бир поезд келаверади, бошқаси кетаверади. Пулинг борми, ўтир-да кетавер: Ҳолландиями, Даниями, Швеция, Швейцария, Австрия, Франциями кўнглинг тусаган томонга… Йўловчилар оқими кундузи ҳам, кечаси ҳам тинмайди. Юклар – хомашё, тайёр давоми…
Ҳамқишлоқларининг якдил фикрича, Гринька ғўрроқ, довдирроқ одам. У қўллари узун, тўмтоқ бурун, от юзли, бақувват бир йигит. Юрганда атрофга бепарво, мулойим назар ташлаб, оҳиста, орқа-олдига тебраниб қадам босарди. Қизлар уни ёқтиришарди. Мана шуниси жумбоқ эди. Битта ақллироғи фаҳмлаб қолди: унга давоми…
Қария Глухов олтмиш саккиз ёшида кампиридан айрилди. Кампирини дафн қилганидан сўнг маросимларини ўтказди. Йиғлади, сиқтади. «Энди қандай яшайман-а?» Сўққа бош… Бева қолган ҳамма қариялар нима деса, у ҳам шундай дерди. Ростдан ҳам унга қийин бўлди, жудаям қийин, қайғули, аммо у давоми…