Абдунаби Ҳайдаров. Дайдилар (1990)
Ёдимда: болалик йилларим қишлоғимизга тез-тез гадолар оралаб туришарди. Кўчаларимизда гоҳо юзлари офтобдан қорайган, оёқ-қўллари чанг-тупроқдан тарам-тарам ёрилган, елкаларига катта-катта хуржин ё тўрва орқалаган аёллар, жазирама кунга қарамай, тўн, маҳси-калиш кийиб олган, нари-бери йўнилган таёқдан асо тутган серсоқол чоллар пайдо бўлиб давоми…