Uyga kelib fikrimni javonga qo‘ydim. Xudoga shukure, bir mazza qildim, bir mazza qildim. Bu xuddi hammomning parxonasiga qamalib qolgan odamning ozodlikka chiqishidan ham yoqimliroq edi. Ana endi, gazeta varaqlab, telivizor tomosha qilgancha achchiq ko‘k choyni simirib uyqu vaqtigacha yalpayib yotish davomi…
Quyosh taftsiz sarg‘ish etagini yig‘ishtirib, ufqqa botdi. Dekabrning oxirgi kunlari. Havo sovuq, etni junjiktiradi. Hafta oldin yoqqan qor shu’lasi ko‘kdagi oy nuri bilan uyg‘unlashib, ajib bir tarovat kasb etgan. Naqd oq tun. Atrof jim-jit. Odamlar shomdayoq barcha ishlarini saranjomlab, uy-uylariga davomi…
Bahor havosi yoqimli, eshik-derazalarni ochib qo‘yib, dahlizda sabzi to‘g‘rayotgan Adolat opa goh-goh bosh ko‘tarib, qizining chiroyli, nozik qaddi-qomatiga qarab qo‘yadi. Ko‘ngli yayraydi. Yana dilini qizg‘anish tuyg‘ulari chulg‘ab oladi. “Onam rahmatli: qiz bolaga do‘ppi ot, yiqilmasa erga ber”, derdilar, to‘g‘ri aytgan davomi…
…Tinchgina shaharda yuruvdim, qishloqni qo‘msab uyga otlandim. Hovli torlik qilib, toqqa yo‘l oldim. Mana oxiri kelganim – «keng» yerda o‘tiribman, butun dunyoni kaftdagidek ko‘rib. Odamzot qiziq, issiqqa ham sovuqqa ham, uzoqqa ham, yaqinga ham chidamaydi. Ishga ketayotsam qishloqdan zo‘rg‘a, o‘z-o‘zimni davomi…
Dadaxon Nuriy. Azim chinorlar panohi: (Badia-qissa, esselar). — Toshkent, «Sharq», 2010. Yozuvchi, publitsist Dadaxon Nuriyning ushbu kitobida adabiyotimizning ulug‘ salaflari — mehribon va mushfiq ustozlar muhabbati bilan eslanadi, o‘ziga xos zavq, shavq bilan tasvirlanadi. MUNDARIJA Adibga tilagim. Tulepbergen Qaipbergenov Do‘stim davomi…
Men yozgan narsalarimni eng avval unga o‘qib beraman. Adabiyotni suv qilib ichgan, qilni qirq yoradigan bilimdon do‘stlarim ko‘p, lekin mening to‘ng‘ich o‘quvchim doim — Najmiddin. Hikoyam unga ma’qul kelsa, menga kifoya, keyin bilimdon do‘stlarim nima deyishsa, deyishaversnn — ishonmayman. Yozganimning davomi…
Qishloqda kech tushib, atrofga tun o‘zining siyo pardasini yoyayotgan pallada mish-mish tarqaldi. «Murod merganni bo‘ri yeganmish». Bu gapga birov ishondi, birov ishonmadi. Lekin Murod merganning hovlisidan eshitilib turgan yig‘i-sig‘i ovozi bu gaplar rostligidan darak berib turganday qishloq ahlini tajjubga solardi. davomi…
– Pulni qachon qaytarasan?– Aytdim-ku, beraman deb. Buncha yopishib olding menga?– Beraman deganing qachon edi, sen uchun birovdan olib bergandim.– Hovliqma, qochib ketayotganim yo‘q-ku.– To‘g‘ri sen qochmayapsan, lekin seni deb men kimlardan qochib yuribman, nomard, – Akrom Sardorning yoqasiga yopishdi.– davomi…
– Hoy bola, to‘xta-chi, menga nega salom bermading? – dedi Qo‘chqor aka.– Ie, amaki, nega salom berishim kerak ekan? – hayron bo‘ldi Savdobek. – Biron narsa qilib berasizmi yo biron narsa olib berasizmi? – Uyqusirayapsanmi, hov bola, men bir nima davomi…
Sarhisobning so‘nggi bobini yozayotganga o‘xshayman… Uni kaminaning iqrornomasi o‘rnida qabul qilishingiz ham mumkin. Agar “Noxush xayollar” degan hikoyamni o‘qigan bo‘lsangiz, aynan mening yoshim (74) dagi bosh qahramon Vahob Kabirovich, bir yilga yetmay, bu yorug‘ olamni tark etaman, degan noxush va davomi…