Ota bolakayni shaharga olib ketish uchun kelgan kuni oshxona tomida birinchi qizg‘aldoq ochilgan edi. Qip-qizil… Bolakay uloqchaday o‘ynoqlab ko‘chaga otildi, jo‘ralariga maqtandi… Qo‘radagi jajji qo‘zichoqlar, kuni kecha tug‘ilgan targ‘il buzoqcha ham uning ertangi safaridan “bexabar” qolmadi. Keyin tomga chiqib, qizg‘aldoqqa davomi…
1-daftar Issiq-sovuqning damini, to‘rtta yomg‘irning namini, bir parcha bulutning g‘amini ko‘tarolmay, bo‘lar-bo‘lmasga hovliqib, hishmalanib, og‘zi ko‘pirib keladigan dovdir sel Aymoq qal’asida Makedoniya podshosi Faylakusning o‘g‘li Iskandardan qolgan manjaniqning butini ayirib qo‘yniga solgandayam, Chingizxon Sartyuzi qo‘rg‘oniga uzunasiga ekib ketgan uchi ayri davomi…
Allamahal. O‘g‘lini o‘ylab, nabirasi bilan yotgan mo‘ysafidning uyqusi qochgan. O‘zini o‘zanda qolgan baliqday his etyapti. “Seni shu umid bilan katta qildimmi? Shu umid bilan o‘qitdimmi? Shuncha gaplarim – nasihatlarim havoga uchganmidi, bolam? Sen shu ishni ravo ko‘rsang, tarbiyangni olgan zurriyod davomi…
Sulton g‘aroyib tushlar ko‘rar edi. Misol, ko‘pincha dadasining va oyisining yelkasiga kimdir minib olganini ko‘rar, bu gal yalang oyoqli ikki odam ikkovining yelkasida o‘tirganini ko‘rib, birdaniga bu men emasmanmi, deb yubordi. U endi tuk bosa boshlagan oyoqlarni tanigan edi. Uyg‘onib davomi…
Olam bugun xazon rangida tovlanardi. Daraxtlarning pastki shoxlari yaproqlarini to‘kib ulgurgan, yuqori qismidagi yaproqlar esa chirt-chirt uzilib, og‘ir havoni hadeganda yorib o‘tolmay lipillab sarg‘ayib so‘lgan o‘t-o‘lanlar ustiga asta qo‘nadi. Sarg‘ayib so‘lgan o‘t-o‘lanlar va tinimsiz to‘kilayotgan xazonlar tabiatning to‘rt faslidan iborat davomi…
Husniya eshikni ochdiyu dimog‘iga urilgan tanish hidni tuyib jilmaydi: «Palov! Nechuk, menga aytishmovdi-ku?» Ochig‘i, Husniya palovni unchalik xush ko‘rmaydi. Oshqozoni bois o‘zini ham, atrofidagilarni ham shunga ishontirishga urinadi. Ayniqsa o‘zi pishirgan oshdan ishtaha bilan yeyolmaydi: hididan «to‘yadimi», shosha-pisha tayyorlab, maromiga davomi…
Bu usta barcha zamondoshlarimiz kabi orzu-havaslarga qalbi limmo-lim to‘la inson. Shuning uchun ham kim bilan so‘rashsa tirjayib turib ko‘rishadi. Katta, bodroq ko‘zlarini qitmirona o‘ynatib turib, ko‘zini sizdan tezroq olib qochadi. Yo yerga qaraydi, yo beparvo atrofga boqadi. O‘zini xotirjam ko‘rsatadi. davomi…
Hammasi sobiq kursdoshi Do‘nanboy bola-chaqasi bilan xuddi osmondan tushgandek lop etib paydo bo‘lgan kundan boshlandi. Bir vaqtlar u maktab o‘quvchilarining bahorgi ta’tilida bolalariga: «Toshkentga olib boraman!» deb qo‘ygan ekan. Ikki-uch yil ishdan ortmay, va’dani ana shunaqa katta qilib yurgan ekan, davomi…
Xabar keldiki, bobomiz chorlayotganmish. Hammani: o‘g‘illarini, qizlarini, nevara-chevarayu boshqa-boshqalarni. (Biz oxirgisiga kiramiz.) Ikki-uch oydan beri shiftga tikilib yotgan banda boshiga odam to‘pladimi, bilavering, masala hal – rozi-rizolik! Bemor degandek bo‘ldigu lekin shu choqqacha boboning boshi yostiqqa tegmagan-da. Huv, ishlab yurgan davomi…
O‘shanda 1980 yilning rutubatli kuzi edi. Bu kunlarni mashhur yozuvchining ta’biri bilan tavsiflasak:”…Kuz shu qadar g‘amgin ediki, beixtiyor kishining yig‘lagisi kelardi”. Lekin bu g‘amginlikni har qanday kas ham his qilavermasdi. Ulug‘ me’mor besh qo‘lni baravar qilib yaratmaganidek, ko‘ngillar ham turlicha-da. davomi…