Yozning ilk kunlari. Jazirama taftidan barcha jonzotlar in-inlariga kirib ketgan. Onda-sonda suv qidirib chug‘urlashayotgan chumchuqlarning tovushi eshitilib qoladi. G‘olib bir pas qayrag‘ochning soyasida tin olib, suv boshqarilgan tomorqasi tomon yurdi. Ularning qishlog‘iga suv juda uzoqdan keladi. Shuning uchun ekin-tikinlarni vaqtida davomi…
Unutilmas saboq O‘shanda 1974 yilning kuzi, aniqrog‘i, endigina maktabni bitirib, tuman gazetasida ishlayotgan kezlarim edi. Bir safar ilg‘or mexanizator haqida maqola yozish yuzasidan topshiriq oldim. Shunga ko‘ra, yig‘im-terim avjiga chiqqan dalaga bordim, mexanizatorni ish ustida uchratib suhbatlashdim. Hatto, traktorchilikdan xabarim davomi…
Quyidagi voqealar, bir qarashda, onda-sonda uchraydigan tasodifiy hodisalarga o‘xshaydi. Aslida esa biz ularga har kuni, har qadamda duch kelamiz. Ishonmasangiz, marhamat, o‘qib ko‘ring, ehtimol, shundan keyin gapim rostligiga o‘zingiz ham tan berarsiz… SALOM, DO‘STIM!.. XAYR, “DO‘STIM!..” Ish vaqtim tugab, endigina davomi…
Ushbu bitiklarimni onam – Qumrixon Abdulhamid qizi xotirasiga bag‘ishlayman.Muallif. MUQADDIMA Mening qo‘sh ustunim bor edi. Biri – otam, biri onam edi. Men doimo ularga suyanib yashardim, qachon, qayerda bo‘lmay, mudom ularga talpinib yashardim. Nazarimda, ular hech qachon o‘lmaydiganday, huzurlariga oshiqsam, davomi…
Faqat yorug‘dagina soya ko‘rinadi… Nurli kunlar edi unda. Ikkovi bir-birini yeru ko‘kka ishonishmasdi. Ajib ohanglar sarchashmasi bo‘lmish bolaligi o‘z o‘rnini o‘smirlikka bo‘shatish arafasida edi. Bilmaydi, ne sabab faqat uni ko‘rgisi, faqat uni degisi keladi. Kecha-kunduz uni o‘ylaydi. Shu ajib tarovatli, davomi…
Malika eshik taqillashidan cho‘chib uyg‘ondi. Soat tungi ikkilar bo‘lgandi. Ro‘molini boshiga ilishga ulgurmay qo‘ng‘iroq jiringladi. -Hozir! Odatda eri Sanjarni ayab, qo‘ng‘iroqni bosmasdi. Hozir ishi shoshilinch, shekilli. -Keling! -Keldim, hozir ketaman. Buxoro amirining qilichi qani? -Joyida turgandir. -Tez top! Malika ko‘rpalarni davomi…
Yoshing o‘tgach, shaxsiy munosabatlarda shu qadar injiqlashib qolarkansan-ki, ehtimol-u-shubhalarni birma-bir tusmollab chiqib, hadiksirashga xojat yo‘qliligiga ishonch hosil qilmaguningcha, bir ishni boshlashdan xayiqib turaverarkansan kishi. Xuddi, hujjatli filmlarda qarigan sher ko‘zini loqayd yumgani kabi, sen ham qarshingda turgan kishi hali og‘iz davomi…
Universitet yotoqxonasi. Ko‘zlari yig‘idan qizargan Nasiba kiyim-kechaklari-yu kitob-daftarlarini hafsalasizlik bilan jomadonga joylayapti. Dugonasi Zuhra esa unga achingan ko‘yi hayolchan tikilib karavotda o‘tiribdi. Eshik taqillab, Furqat mo‘ralaydi. FURQAT – Nasiba, Nasibaxon! (eshikdan kiradi) – E, yaxshimisiz, Zuhraxon? Kechirasizlar! ZUHRA: – Keling, davomi…
– Ahmad aka, Sizni tashqarida bir ayol kutib turibdi. Birga o‘qiganmiz, deyapti. Kiring desam kirmadi. -Kim ekan? -Otini aytmadi. Shoshilib turibman, dedi. Erinibgina tashqariga chiqdim. Mening xonamdan kirish-chiqish eshigi ancha olis, shuning o‘ziga ish vaqtimning qanchasi ketib qolishini qizg‘anib istamaygina davomi…
Yumshoq gilamlar solinib, mebellar husn bergan shinamgina xonada Qadima xola Imom Buxoriyning “Sahihi Buxoriy” kitobini mutolaa qilib o‘tirardi. Nogoh tashqaridan eshitilgan “Egachiyu, egachi!” degan sas xayolini bo‘ldi. Kitob sahifasini xatcho‘p bilan belgilab, tokchaga qo‘ydi-da, “Labbay!” degancha tashqariga yo‘naldi. Chiqib qarasa, davomi…