Зокир Худойшукур 1971 йилда Сурхондарё вилояти, Бойсун тумани, Кофрун қишлоғида туғилган. 1989-1994 йилларда Тошкент давлат университети Журналистика факультетида таҳсил олган.
“Ўзбекистон футболи” газетаси, Ўзбекистон радиоси “Машъал”, “Ёшлик” муҳарририятларида муҳаррир, катта муҳаррир, шарҳловчи, бош муҳаррир ўринбосари, “Ёшлар” радиоканалида бош муҳаррир вазифасида хизмат қилган.
Шу пайтгача унинг бешта назмий ва насрий тўплами — “Дил асрори” (1997 йил), “Суюкли маъво” (2002 йил), “Вафодор” (2005 йил). “Сўнгги ов” (2011 йил), “Тузоқ” (2019 йил) нашр этилди.
Итнинг фақат тили йўқ, аммо ақлли, ҳушли жондор. Вафодорлигига-ку қиёс йўқ! Шу – кўпчилик одамлардан ҳам вафодорроқми-ёв, дейман-да! Бўлмаса, ҳайдашингга қарамай эшигингда ётиб олиб, уйингни қўриб чиқармиди?! Э-э, нимасини айтай, бу жондорнинг фазилати кўп. Менам билиб айтаяпман, йўқса, бу гаплар давоми…
Қайсидир йили эди, бир нечта уй бир бўлиб баҳор юртга кўчиб чиқдик. Ҳамма томон кўм-кўк, кўрган сари кўргинг келади. Қип-қизил лола-қизғалдоқ кўзни қувонтиради, ҳаводаям аллақандай ёқимли ҳид сузиб юрарди. Жон роҳати бўлган кенглик ўртасида ўтовлар тикилди. Бу пайтда қўй-эчки аллақачон давоми…
От жуда ақлли жонивор. Азалдан йигитнинг ҳамроҳи, йўлдоши. Бу иккиси гўё эгизакдай гап. Бир замонлар ана шундай бўлган. Аммо ҳозир удумлар анча ўзгариб кетди-да. Йигитларнинг отга меҳри анча пасайдими, дейман. Ҳар ҳолда бу гапларни айтишимда жон бор… Шунча яшаб отнинг давоми…