Juvon deraza oldida muztargina turibdi. Nigohi deraza ko‘zlariga shitir-shitir urilib, sirpanib-sirg‘anib tushayotgan tomchilarga qadalgan. Allanechuk tovush taraladi. Yurakni o‘rtab yuborgudek alamli tovush. Go‘yoki yomg‘ir fig‘on chekayotganday, nola qilib yig‘layotganday. “Bu qanday sir bo‘ldi?” – yomg‘ir manzarasiga qarab juvonning yuragi hapriqadi. davomi…
Deraza tagidagi karavot ojizgina g‘irchilladi. Poygakda kartoshka archayotgan Oynisa xola ishini qo‘yib, tizzalariga tayanganicha o‘rnidan qo‘zg‘aldi. – Yana og‘riq turdimi? – U ko‘rpa ustidan erining oyoqlarini uqalay boshladi. Komil ota kosasiga cho‘kkan ko‘zlarini yumdi. G‘ijimlangan qog‘ozdek za’faron yuzi birdam harakatsiz davomi…
Gap Ostonaqul buvaning “boyliklari”dan boshlandi. U saharda qo‘qim qutilarini titadi. Bo‘sh shisha, temir-tersak, idish-tovoq, qog‘oz, latta-puttalarni terib, qoplarga joylab, uyiga olib kiradi. Bir qismini shahar chetidagi eski-tuskilar bozorida pullaydi. Qolganlari yig‘ilaverib, uch xonali uyining shiftigacha to‘libdi. Keyin tashqariga – balkoniga davomi…
U o‘margan soatini uyidagilar ko‘zidan bekitib yurishga harchand urinmasin, baribir uchinchi kuni ertalab qo‘lga tushdi. Shu kezgacha soatni maktabga ketayotib yo‘lda bilagiga taqib, qaytishida esa sumkasiga solib, yashirin saqlab kelayotgandi. Bari hech kutilmaganda sodir bo‘ldi. Bugun u nonushtadan so‘ng, kundalik davomi…
Uni menga bedana deb taqdim etdilar. Qimmatbaho likobchada butlarini bedanavor tarvaytirib yotgan chumchuq hol tili bilan arzi hol qildi. – Ey odamzod, sabr qilib menga tish urmay tursang, o‘z tariximni aytib berar edim. Uning kutilmagan bu faryodini eshitib, rozilik ma’nosida davomi…
Stadion tribunalari shovqin-surondan larzaga kelmoqda… “Qani, “Amudaryo!” Olg‘a endi! Ie-iye, qiyshiqoyoq, xodatayoq!” deb baqirdim men ham eldan qolishmay. Komandamiz hujumchisi Bekpo‘latov oyog‘i ostidagi to‘pni oldirib qo‘ygan edi. “E, maymoq! O‘ynasang, durustroq o‘yna, bo‘lmasa yig‘ishtir!” quvvatladi oldimdagi qatordan birov. Chindanam stadionga davomi…
Behruzga Bek devordagi soatga ko‘z qirini tashladi – 3 daqiqasi kam 21. Ishiga berildi. Odatdagidek bu paytda xo‘randalarning oqimi sustlasha boshlaydi, onda-sonda allaqaytlarda sanqib och qolgan to‘dalar gangur-gungur, shovqin-suronlar bilan yopirilib kelmasa, yakkam-dukkam mijozlar kiradi xolos, oshxonaga. Uzzukun tik oyoqda davomi…
Ko‘zing – o‘zingniki, qulog‘ing – o‘zganiki. O‘zbek xalq maqoli. – …Odamboy aka, keling… Ertalabki majlisda aytilganiday: bugundan boshlab shu ikki qizga boshliqsiz. Hozircha… Tez orada dugonalarining ta’tili tugasa, bular ham ko‘payishib qoladi. Tanishinglar: bu – Nozigul, bunisi – Lobar. Mana davomi…
Mamatqul ishdan kech qaytdi. Hovlisini qorong‘i ko‘rib, xavfsiradi. Eshikka o‘nglanib o‘nglanmay: – Halima! – dedi noxush ohangda. Uydan qizi yugurib chiqdi. – Nega hamma yoq zim-ziyo?! Qizi elektr chiroqni yoqdi. Tashqari yorishdi. Biroq Mamatqulning ko‘nglidagi g‘ashlik tarqalmadi. – Onang qani?! davomi…
Oddiy va zerikarli kunlarning birida diqqinafas ofisga Malika kirib keldi. Uning yelkalarini yopib turgan kamalakrang harir sharf, qulog‘iga qistirib olgan nastarin, labidan qo‘ngan nim tabassum tushkunlik ruhidagi kulrang xonada mayin shabboda kabi yeldi. Bu hissiyotni kimdir sezdi, kimdir payqamadi. Ko‘ksiga urilgan bahoriy epkinni davomi…