Buzaveradilar, quraveradilar… Buzaveradilar, quraveradilar… Odamlar eskisini buzib, yangisini qurishdan charchamas, bu ba’zan to‘xtamaydigan ishdek tuyulardi. Shahardagi ko‘hna – ming yilgi ilon izi ko‘chalar. Egri-bugri, tuprog‘i ko‘pchib yotgan ensiz va boshi berk muyulishlar birin-sirin yo‘qolib borardi: xuddi shuningdek, baland paxsali ichki-tashqi davomi…
Qish kuni bir tutam, ko‘zlagan ishni bitiraman, deguncha qosh qorayadi. Tashqari sovuq edi, oqshomgi izg‘irin odamni junjiktirib yuborardi. Markazdan kelgan oddiy amaldor Hakim To‘xtayev issiq xonadan tashqari chiqishi bilan yuziga urilgan sovuqdan eti uvishib, a’zoi badani dir-dir titradi. G‘udranib tamshangancha davomi…
Korxonamizning mo‘jazgina majlislar zalini to‘ldirib o‘tiribmiz. Yuqori idora vakili yig‘ilish qilarmish. Kimdir qanday yangilik bo‘lar ekan deya qiziqish bilan, yana kimdir almisoqdan qolgan gaplarni yana takrorlaydi-da, deb ijirg‘anib o‘tiribdi. Mehmonimiz uzoq kuttirmadi. Boshiga ayvonchali shapka kiygan, rangi o‘chgan eski katta davomi…
Ozod qo‘lida dori-darmon bilan tuman tug‘ruqxonasiga kirayotgan edi, ro‘parasidan chiqqan sinfdoshi Abdug‘afforni ko‘rib, hayron bo‘ldi. – Ha, enang egiz tuvg‘ir, bu yerda nima qib juripsan? Abdug‘affor maktabda birga ishlaydigan soddadil va hazilkash do‘sti bilan qo‘l berib ko‘rishdi. Uning ko‘tarib olgan davomi…
Milliy adabiyotimizning chinakam jonkuyari, kamtarin akam Uzoq Jo‘raqulovga bag‘ishlayman. – Bo‘ldi, benzin tugadi, o‘chdik! – dedi Mardi aka mashinamiz siltanib-siltanib yo‘l chetiga to‘xtagach. Saydamko‘l yo‘liga chiqqanimizdan beri asabiylashib kelardi u. Shuning uchunmi eshikni qars etib yopdi-yu, ko‘chaning narigi tomoniga o‘tib, davomi…
Debocha Erkak kishi bo‘lib men sizga so‘nggi kunlarda boshimga tushganlarni aytsam yo ishonasiz, yo ishonmaysiz, ammo har ikki holda ham ustimdan miriqib kulishingiz tayin. Mayli, kulsangiz kula qoling. Balki mendek bir bechoraning boshiga tushgan kutilmagan sarguzashtlardan umringiz uzayar. Ammo kelib-kelib davomi…
Buncha ko‘p kiryapman yerning tushiga. Halima AHMAD Jalil boboning xotirasi lip-lip yonib-o‘chadigan eski chiroqqa o‘xshab qolgan. Bir “puf”ga muhtoj. Bobo to‘qson oltini to‘ldirib, to‘qson yettiga o‘tgan tavallud kunini farzandlari kelib, birga nishonlashdilar. Hali hayot bo‘lgan, sharti ketib-parti qolgan bir-ikki do‘stlari, davomi…
Odamlarning kulgusi unga nayzadek sanchildi. Yig‘idan ovunch axtardi. Bo‘lmadi. Kulguchilarning aftida zig‘ircha o‘zgarish sezmadi. Yuraklarining o‘rnida tosh borday og‘izlarining jiyagi yig‘ilmadi. Nigohlarining nashtari yaralagandan yaralayverdi. Dardiga malham kutganlari qaytangga tuz sepib sevinishdi. Nahot dunyoda rahm-shafqat anqoning urug‘iga tenglashib qoldi. Nahot davomi…
…Ko‘zimga mil tortdim, seni esladim: Kaftimda baxt qushi, yelkamda kaftar. Osmon markaziga botayotirsan, Osmon markaziga botar Kiyiklar. Abduvali Qutbiddin Bir umr gapirdilar, g‘alva ko‘tardilar, shovqin soldilar. Har dam shovqinlari bilan nainki quloqni qomatga keltiradilar, balki dunyoni hadikda ushlamoqchi bo‘lgandek tovush davomi…
Toshqo‘rg‘on toshli qo‘rg‘on edi, Qodir Olloh, sangtarosh dunyo tog‘larni tarashlab sumbat bergan bo‘lsa, Toshqo‘rg‘onning toshi odam qo‘li bilan tarashlanib bino qilingandi. Ammo, u toshdan bino bo‘lgan bo‘lsa ham to‘zim bilmadi, bir oti Boyqo‘rg‘on bo‘lsa-da, faqirga ham nasib qilmadi. Zamonning zayli davomi…