Yangi tomorqamizga oilamni og‘zim qulog‘imda bo‘lgancha olib bordim. Qip-qizil dashtni ko‘rgandayoq, xotinimning avzoyi birdan o‘zgarib, labiga uchuq toshgandek gezardi-qoldi. Na ariqda suv ko‘rinadi va na gurkirab o‘sgan biror dov-daraxt. To‘g‘ri, har qadamda adir giyohlari bo‘y cho‘zib yotibdi-yu, baribir yoqimsiz ko‘rinish davomi…
– Qadim-qadimdan udum shu, elga biror dard dorisa, oti aytilmaydi, long oraladi, deb qo‘yishadi. Chunki u otini eshitsa, battar kuchayar ekan. Uch kun avval xotini aytgan shu gap Safarmurod oqsoqolning tuyqus xayolidan kechdi. “Juda topib gapirdi-da, – deb o‘yladi u davomi…
G‘uncha ochilguncha o‘tgan fursatni Kapalak umriga qiyos qilgulik. G‘afur G‘ulomning “Vaqt” she’ridan Sevgi – otashdir. U har qanday yosh insonning yuragini yondiradi. Sevgi – majnunlikdir. U har qanday kimsani es-hushidan ayiradi. Sevgi – buyuk kuchdir. U har qanday yigitni qahramonlikka davomi…
Gulbuloq kattagina qishloq. Serqatnov yo‘l ustida, tog‘u cho‘lga boruvchilar shu yerdan o‘tishadi. Yoshroq yo‘lovchilar qishloq oralaganda atrofga alang-jalang qarashadi. Nega deganda azaldan Gulbuloqning qiliqsigan qizlarining dong‘i ketgan. Vaqtida bu yerlarda vulqon qaynagan deyishadi, tuprog‘i qizil, yashil, ko‘k. Balki, shu bois davomi…
Men bu yo‘ldan har kuni ikki marta o‘ta man: ertalab va kechqurun. Ertalab ham, kechqurun ham o‘tayotganda go‘yoki sarobga duch kelgandek, yo‘q, boshqa yurtga tushib qolgandek, bunday ham emas — xuddi oradan shuncha fursat kechmagandek, zamon orqaga ketgandek tuyulib, lolu davomi…
Sarvi xola xonasida yamoq qilib o‘tiraverdi. Oldi to‘la tovoni yirtilgan paypoqlar, chokidan so‘kilgan shim, tugmasi uzilgan ko‘ylak, yana allanimalar… Sezmay qopti, vaqt peshindan og‘ipti. Ham vaqti namoz, ham tomog‘i qaqrab choy ichgisi kelyapti. Qo‘lidagi ninani ip g‘altakka sanchdi-da, deraza osha hovli sahniga davomi…
– Obbo, shu devoring ko‘zimga baloday ko‘rinadi-da! Ichkarida bo‘lsayam mayliydi. Asli, indinini urgan: buzib boshidan qurish kerak. Eshmirza kunayning gapi Elomonni ajablantirsa-da, u devorning boshi – burchagidan oyog‘iga qarab o‘q otayotgan mergandek ko‘zini qisib qaradi: ko‘zga ko‘rinarlik biror aybni sezmagach, davomi…
— Chexovning “Hamyon” hikoyasini o‘qiganmisiz? — O‘qiganman, nimaydi? — deydi divanda yonboshlab olgan Olim obzey. — Sharqda aynan shunga o‘xshash hikoyat bor. — Chexov shundan olib ko‘chirib qo‘ya qolgan demoqchimisiz? Olim obzey qo‘ltig‘i ostidagi yostiqni boshiga olib chalqancha yotib shiftga davomi…
Odam degan idishda keltirilganman. Qadimda oz-ozdan no‘sh etilardim: kelajakka ham qolsin! Keyin ko‘p icharman bo‘lib ketishdilar – Odam bo‘shab qoldi. Tabiatda shunday qonun bor: bo‘shliqqa o‘rin yo‘q! Mening o‘rnimga bir talx va totli nimadir sizib kira boshladi – Ishq. Ko‘p davomi…
– Ha-a, bu dunyoda o‘zgani emas, o‘zni yengmoq qiyin… Xayrulla ustozi bo‘lmish Tog‘ay polvondan bu gapni ko‘p bora eshitgan esa-da, haligacha ma’nosini anglab yetolmagan. Boz ustiga, ustozi kimnidir nazarda tutib yoxud shunchaki nasihatomuz tarzda emas, har daf’a guvaladek mushtini iyagiga davomi…