…Yorug‘likdan iborat poyoni yo‘q makon. O‘zga hech narsa… faqat… Yorug‘lik…Oq yaktak, oq ishtonchada o‘g‘li ko‘rinish berdi. Butun vujudidan ilohiy bir nur, ajib mayin shuur taralib turardi. Vujudidan taralayotgan yorug‘lik va shuurdan oppoq egni-boshi ohista tebranib turibdi, shu onda behad muattar davomi…
Bugun ham odatdagiday boshlandi…Avvaliga qushlarning chag‘ir-chug‘uri butun kasalxonani boshga ko‘targan bo‘lsa, hayal o‘tmay, ulkan xum ichiga tushib qolganingday jimlik hukmron bo‘ladi. Tepada lak-lak qushlarning tinmay charx urib aylanayotgani-yu ulardan pastroqda yetishib olish ilinjida boshqalarining balandlayotganini ko‘rib, beixtiyor hayajonga tushasan. Albatta, davomi…
Ko‘cha bo‘ylab jajji oyoqchalar u yon-bu yon yugurishyapti. To‘rt yoshlar chamasidagi qizchani undan ikki yosh katta bo‘lgan akasi go‘yoki kuchi boricha quvlar, singlisi ham jon-jahdi bilan qochardi. Ular ota-onalari chaqirib qolgunga qadar shu zaylda o‘ynashardi. Daraxtlar va gullar esa ularning davomi…
“Qadimda bo‘lgan edi…” Yarim kechada qo‘ng‘iroq jiringladi. Sobir qattiq uxlab qolgan ekan shekilli, uyg‘onib, yuragi o‘ynab ketdi. Ichki kiyimda birpas o‘rnidan turgancha qotib qoldi. Telefonmi yoki eshik? U to o‘ylaguncha yana jiringlagan ovoz eshitildi. Ha, eshik. Kim bo‘ldi ekan yarim davomi…
Bular qoyalarmi? Ha, shunday! Bag‘rida laxta-laxta qorlar yaltirab yotibdi. Ustida qo‘ng‘ir bulutlar o‘rlayapti. Tosh uycha pastroqda, o‘tloqmi yo yaylov – o‘sha joyda. Tegrasida archazor ko‘zga tashlanadi. Yusuf yetib keldim degandi. E, xom xayol ekan! Yuqoriga inqillab yurgani sayin o‘rkach-o‘rkach tog‘lar davomi…
Bu g‘aroyib hikoyani bir vaqtlar Sangardak tog‘larida sayohat qilib yurganimda eshitganman. Buyuk Pomir bilan Hisor tizmalari tutashgan eng baland cho‘qqida turibman. Atrofni qurshagan mahobatli zovlar, oppoq sharsharalar, yam-yashil qo‘riqlar, zangori zarangzorlar orasidagi ko‘hna qishloqlar, ho‘kiz bilan qo‘sh haydayotgan kishilar, o‘roq davomi…
Onasining olamdan o‘tganiga ham o‘n kun bo‘lyapti. Qavm-qarindoshlar o‘z uylariga qaytishdi. Hovli huvillab qolganday Solihning nazarida. Yuragi siqilib goh kiradi, goh chiqadi. Fotihaxonning ham keti uzilganday – ertalabdan beri hech kim ko‘rinmadi. Lekin Solih hamon kimningdir kelishiga intizor edi. Ana, davomi…
Yomg‘ir ertalabdan beri tinmayotgandi. Oyoq ostidagi oltinrang xazonlar yerga qapishdi. Odamlar orasida jimgina turgan aspirant yigitga go‘yo osmon ham marhum Shoirga aza tutayotgandek tuyulardi.“Tirigida yo‘qlamaganlarning endi bo‘zrayib turishlarini qarang! – deya xayolidan o‘tkazdi u. – Bechorani itdan xor qilishdi-ya… Hatto davomi…
Deraza raxida turgan qo‘l telefoni egasining beparvoligidan noligandek hazin kuy taratdi. Derazadan bir qadamcha beridagi stolda kompyuterda allanimalarni yozib o‘tirgan juvon cho‘chib, o‘girildi. Jim bo‘larmikin, degandek birpas norizo nigoh bilan qarab turgach, istamaygina o‘rnidan turdi-da, telefonni oldi.– Allo! – dedi davomi…
Robiya buvi to‘satdan darvozadan kirib kelgan baland bo‘yli yigitni avvaliga tanimadi. Xiralashib qolgan ko‘zlarini qisib, bir zum tikilib turgach, birdan chehrasi yorishib, pildiraganicha unga intildi. – Javlonmisan, voy jon bolam! Seniyam ko‘rar kun bor ekan-ku! – Kampir Javlonni mahkam quchib, davomi…