Ma’suma Ahmedova. Majburiyat (hikoya)

Quyosh hovlidagi bor narsa: ko‘m-ko‘k ishkomlaru rang-barang gullarni och sariq nurga ko‘mib yubordi. So‘ritoklarning shapaloqday barglari orasidan xotinining uzunchoq, burushiq yuzi ko‘rindi.— Hov, to‘xtang! Miq etmaysiz-a! — Xotini qo‘lini paxsa qilib gapirarkan, u xuddi Mirhaydar brigadirning qarshisida turgandek titrab ketdi. davomi…

Ma’suma Ahmedova. Bayramlik (hikoya)

Xotini ertalab: “Ikki kunning birida ichib yurguncha, ana, may yaqinlashyapti, bolalarga juda bo‘lmasa kiyim-kechak olsangiz-chi”, dedi. U: “Nima, bolalar yalang‘och qolyaptimi, mana, bugun olamiz-da moyanani”, deb javob qaytardi.Ko‘m-ko‘k maysa bilan qoplangan qiyalikdan yugurib tusharkan, xotinining tepadan baqirgan ovozi eshitildi: — davomi…

Qulman Ochilov. Ota (hikoya)

Avtoinspektorlar ham anoyi emas, radar apparatini daraxt shohlari orasiga tiqib, o‘zlari panada poylab turishadi. Ko‘pchilik haydovchi bu hilvat va ravon yo‘lda mashinasining gazini bosishi tayin. Ko‘chaning boshida paydo bo‘lgan sariq “Jiguli” ham tezlikni shunday shitob bilan oshirdi. Daraxtlar orasidan barvasta davomi…

Qulman Ochilov. Oydin (hikoya)

Er qo‘lini xotinining yelkasiga qo‘yib:–    Onasi? – deydi. – Onasi? Ayol ko‘zlarini zo‘rg‘a ochadi. –    Onasi, chiroqni yoqib yubor. Ayol turib, so‘ridan tushadi va nima qilarini anglay olmay, uyquli ko‘zlari bilan eriga qaraydi. -Nima dedingiz, dadasi? -Chiroqni yoqasanmi, degandim. Ayol ayvonning oq devoridan ko‘zga elas-elas davomi…