Мастура қия очиқ дарвозадан ичкарига кириб, атрофга аланглади, тушлик пайти бўлгани учунми ҳеч ким кўринмади. Ҳовлининг бир четида кузак гуллари сариқ, қизил, пушти рангда жилоланар, эгатда жимир-жимир сув оқарди. Ўнг томонда ишкомдаги ҳусайнилар офтоб нурида товланар, эндигина келиб қўнган қушлар давоми…
Ҳаммани интиқ куттирган баҳорнинг илиқ кунларида борлиқ аста-секин қиш уйқусидан уйғониб бормоқда эди. Шаҳар марказида қад кўтарган маҳобатли кутубхона китобхонлар билан гавжум. Кимдир чинакам илм соҳиби бўлиш ниятида, кимдир эртага имтиҳонда хижолат бўлиб қолишдан чўчиб, яна кимдир танлаган касбини мукаммалроқ давоми…
Агар ўлим-житимсиз тўл тушса, чўпоннинг мурутини болта кесмади дегани. Ҳайдарқул ҳам суруви чиқитсиз бойиб елкасидан тоғ ағдарилганди, кайфи чоғ. Кийим-бошини алмаштириб, йўлга отланди. Қизилнинг дарасидан чиқиб келиб, Катманнинг ҳоварига етганда оти адирга тирсаклаб кетди. Дарҳол селга томон жиловини бурди. Намгарчилик давоми…
Баҳодир атак-чечак юриб, “ая”, “ада” деганда, ўзи ҳам, ота-онаси ҳам қувончдан ўзларига сиғмасди. Беш ёшга тўлди. Пиёла синдирди. Онасининг жаҳлдан лаблари пирпиради. Қоши чимирилди. – Ҳой, аҳмоқ, нега пиёлани синдирдинг? – деб онаси бир тарсаки туширди. Баҳодир роса йиғлаб, охири давоми…
Камол акага “…Элнинг қандай яшаётганини билмоқчи бўлсанг, аввало, унинг бозорларига қара”, дейди донишманд халқимиз. Дарҳақиқат, бугун вилоятимизда фаолият кўрсатаётган деҳқон бозорларида сотувчи ва харидорлар учун яратилган қулай шарт-шароитларни, пештахталардаги тўкин-сочинликни кўриб, дилинг равшан тортади…” Давроннинг дили равшан тортмади, билъакс, пешонаси давоми…
Эшбўри уйқудан уйғонса суяги зилдек оғир, келига солиб туюлгандек улай-булайга қимирлашга ҳафсаласи бўлмай ҳар кунгидек тўшагида ялпайганча ўтираверди. Аллақачон кун ёйилиб кетган. Айиқдек лапанглаб ҳовлига чиққанида баданлари зирқираб, устига-устак лоп этиб юзига саратоннинг ҳовури урилиб башараси тиришди. Помидор жўякларда ўроқ давоми…
МАСЖИДДА ТУНАЛГАН КЕЧА Соат бизнинг вақтимиз билан кечки олти ярим, Эронда беш (ўн етти) бўлаётган эди. Раҳбарлар кетиб қолишган экан. Навбатчилар паспортларимизни шошилмай, синчиклаб, анча муддатда текширувдан ўтказишди. Энг асосийси, автоуловни расмийлаштириш кўп фурсат талаб этарди. Шунинг учун автобусимиз божхонада давоми…
Ширин туш кўриб ётган Ўроз қўйларнинг устма-уст маърашидан ғижиниб уйғонди. Ёнидаги ўринга қўл чўзди. Қўли қуруқ тўшакка теккач, эриниб кўзини очди. «Қувон! Анови очофатларнинг жағини ўчир!» Деворлари тутундан қорайиб кетган уйчанинг бир кўзли деразасига тутиб қўйилган, кирлигидан асли ранги билинмай давоми…
“Адабиётга туғма муҳаббатимни изҳор қилишга қаттиқ бел боғладим. Нима муяссар бўлди, нима бўлмади. Аммо ҳеч қачон тулпорларни тақалаганларида мен четда туриб оёғимни кўтармадим”. Иброҳим ҒАФУРОВ Болалигидан адабиётга, адабиёт сабаб китобга астойдил – бутун борлиғи ва жону жаҳони билан қатъий меҳр давоми…
У бутун хонани эгаллаган хонтахтага, гажимдор дастурхон устини безаган ярқироқ чинни идишларга, “чақ-чуқ”лари яримланиб қолган биллур вазачаларга, шоколадларидан бўшаб қолган зарҳал тақсимчаларга боқаркан, беихтиёр узун сўлиш олди. Девор бўйлаб тўшалган духоба кўрпачаларнинг устига парвосиз ташланган ёстиқларга, кечагина кўрган кўзни ҳаваслантириб давоми…