Болалигимда кўп китоб ўқиганим учунми, жудаям кўп хаёл сураман. Яна қанақа хаёллар денг. Айтсам куласиз. Кулмайман дейсизми? Бўпти унда айтиб бераман. Тассаввур қилинг одамда ҳам дум бўлганида ўша дум қандай бўларди? Ё калта ёки узун дейсизда. Йўқ. Тополмадингиз! Калта ҳам давоми…
Кўчада кимдир тўхтатиб санани сўради: Айтдим, 30 декабрь. – Ие, – ёдига нимадир тушгандай сергакланди нотаниш одам, – эртага байрам-ку. Сал бўлмаса эсимдан чиқибдими! Унинг ҳолатидан кулгум қистади. – Ие, эртага янги йил–ку, – сўнгра эсимга тушган гапдан сергакландим ва давоми…
Мана, мактабни ҳам битирдик. Сўнги қўнғироқ чалиб, у билан хайрлашдик. Битириш имтиҳонларидан қоқиниб-суриниб “йигит баҳоси” билан ўтдик. Хўш, энди нима қиламиз? Яшанг, жуда тўғри топдингиз. Ўта оласизми, дейсизми? Шу ҳам гап бўлдию! Эътиборингиз учун менинг билимим “ғовлаб” кетган, адабиётни қалпоқ давоми…
Чекиш ҳақида ёзган танқидий мақолаларим бирин кетин республика матбуотида эълон қилиндию, анча мунча шов-шувга сабаб бўлди. Чекмайдиган аёллар фақатгина қишлоқларда учраши ҳақидаги мақолада айтилган гаплар муҳаррирга ёқиб тушди. У мени ажойиб мақола ёзганим билан табриклар экан: “Хоҳласангиз бизга ишга келинг, давоми…
Уйга келиб фикримни жавонга қўйдим. Худога шукуре, бир мазза қилдим, бир мазза қилдим. Бу худди ҳаммомнинг пархонасига қамалиб қолган одамнинг озодликка чиқишидан ҳам ёқимлироқ эди. Ана энди, газета варақлаб, теливизор томоша қилганча аччиқ кўк чойни симириб уйқу вақтигача ялпайиб ётиш давоми…
Қуёш тафтсиз сарғиш этагини йиғиштириб, уфққа ботди. Декабрнинг охирги кунлари. Ҳаво совуқ, этни жунжиктиради. Ҳафта олдин ёққан қор шуъласи кўкдаги ой нури билан уйғунлашиб, ажиб бир тароват касб этган. Нақд оқ тун. Атроф жим-жит. Одамлар шомдаёқ барча ишларини саранжомлаб, уй-уйларига давоми…
Баҳор ҳавоси ёқимли, эшик-деразаларни очиб қўйиб, даҳлизда сабзи тўғраётган Адолат опа гоҳ-гоҳ бош кўтариб, қизининг чиройли, нозик қадди-қоматига қараб қўяди. Кўнгли яйрайди. Яна дилини қизғаниш туйғулари чулғаб олади. “Онам раҳматли: қиз болага дўппи от, йиқилмаса эрга бер”, дердилар, тўғри айтган давоми…
…Тинчгина шаҳарда юрувдим, қишлоқни қўмсаб уйга отландим. Ҳовли торлик қилиб, тоққа йўл олдим. Мана охири келганим – «кенг» ерда ўтирибман, бутун дунёни кафтдагидек кўриб. Одамзот қизиқ, иссиққа ҳам совуққа ҳам, узоққа ҳам, яқинга ҳам чидамайди. Ишга кетаётсам қишлоқдан зўрға, ўз-ўзимни давоми…
Дадахон Нурий. Азим чинорлар паноҳи: (Бадиа-қисса, эсселар). — Тошкент, «Шарқ», 2010. Ёзувчи, публицист Дадахон Нурийнинг ушбу китобида адабиётимизнинг улуғ салафлари — меҳрибон ва мушфиқ устозлар муҳаббати билан эсланади, ўзига хос завқ, шавқ билан тасвирланади. МУНДАРИЖА Адибга тилагим. Тулепберген Қаипбергенов Дўстим давоми…
Мен ёзган нарсаларимни энг аввал унга ўқиб бераман. Адабиётни сув қилиб ичган, қилни қирқ ёрадиган билимдон дўстларим кўп, лекин менинг тўнғич ўқувчим доим — Нажмиддин. Ҳикоям унга маъқул келса, менга кифоя, кейин билимдон дўстларим нима дейишса, дейишаверснн — ишонмайман. Ёзганимнинг давоми…