Itning faqat tili yo‘q, ammo aqlli, hushli jondor. Vafodorligiga-ku qiyos yo‘q! Shu – ko‘pchilik odamlardan ham vafodorroqmi-yov, deyman-da! Bo‘lmasa, haydashingga qaramay eshigingda yotib olib, uyingni qo‘rib chiqarmidi?! E-e, nimasini aytay, bu jondorning fazilati ko‘p. Menam bilib aytayapman, yo‘qsa, bu gaplar davomi…
— Bilmaysilarmi, Jabbor akaning uyiga qanday borsam bo‘ladi?.. Agronom Jabbor aka-chi? — Assalomu alayku-um! — Voy!.. Uzr, somalaykum! —Vaalayku-um. Jabbor aka deysizmi? – boshiga do‘ppi qo‘ndirgan qotmagina odam yonidagi o‘n ikki-o‘n uch yoshlardagi qiyiq ko‘zli o‘spiringa qaradi: — Jabbor agronom davomi…
Shaftoli shoxidaman, Onamning yonidaman. Boray desam, yo‘l uzoq, Otamni sog‘inaman… Bolalar qo‘shig‘idan Bu hikoya – odamlar, voqealar, hodisalar haqida emas, bu hikoyaning qahramoni – qishloq. Ha, aynan qishloq. U nozlanadi, chappar uradi, bag‘rida borini muhayyo qiladi, goho to‘rsayib-xo‘mrayadi, xullas, bir davomi…
«Oltmish yillik komandirovka» turkumidan Bo‘riyev cho‘chib uyg‘ondi. Onasi tushiga kiribdi. Oppoq ro‘mol o‘ragan. Yo‘ldoshga qarab turganmish. Uning kayfiyati yaxshiligini ham, yomonligini ham bilib bo‘lmasmish. Qarashlari jiddiy, qat’iy. Yo‘ldosh hayron bo‘pti: Enam nega bunday qarayapti menga? Gapirmoqchi bo‘ptiyu gapirolmas emish. Onasi davomi…
Yo yetarman maqsadimning cho‘qqisiga oxiri… Ibn Sino Men hayotda hali ham shunday odamlar borligini birovdan eshitganimda, ishonmas edim. O‘zim ko‘rib, gaplarini qulog‘im bilan eshitgach, bandasi fe’li, a’moli, qat’iyatiyu birso‘zligiga umr bo‘yi sobit tura olishiga ishonch hosil qildim. Undagi yovvoyi bir davomi…
– Ma’sumani o‘zim kelin qilaman. Bitta-yu bitta o‘g‘lim bo‘lsa, u topgan qiz bizlarga el bo‘ladimi, yo‘qmi? Ma’suma o‘zimniki. Achchiq gapimniyam ko‘taradi, shirin so‘zimgayam taltayib ketmaydi. Borimizni sarishta qiladi, yo‘g‘imizga ko‘nadi, – derdi qismatidan nolib, yolg‘iz o‘g‘liga suyanib qolgan ona. Ma’firat davomi…
Yangi tomorqamizga oilamni og‘zim qulog‘imda bo‘lgancha olib bordim. Qip-qizil dashtni ko‘rgandayoq, xotinimning avzoyi birdan o‘zgarib, labiga uchuq toshgandek gezardi-qoldi. Na ariqda suv ko‘rinadi va na gurkirab o‘sgan biror dov-daraxt. To‘g‘ri, har qadamda adir giyohlari bo‘y cho‘zib yotibdi-yu, baribir yoqimsiz ko‘rinish davomi…
– Qadim-qadimdan udum shu, elga biror dard dorisa, oti aytilmaydi, long oraladi, deb qo‘yishadi. Chunki u otini eshitsa, battar kuchayar ekan. Uch kun avval xotini aytgan shu gap Safarmurod oqsoqolning tuyqus xayolidan kechdi. “Juda topib gapirdi-da, – deb o‘yladi u davomi…
G‘uncha ochilguncha o‘tgan fursatni Kapalak umriga qiyos qilgulik. G‘afur G‘ulomning “Vaqt” she’ridan Sevgi – otashdir. U har qanday yosh insonning yuragini yondiradi. Sevgi – majnunlikdir. U har qanday kimsani es-hushidan ayiradi. Sevgi – buyuk kuchdir. U har qanday yigitni qahramonlikka davomi…
Gulbuloq kattagina qishloq. Serqatnov yo‘l ustida, tog‘u cho‘lga boruvchilar shu yerdan o‘tishadi. Yoshroq yo‘lovchilar qishloq oralaganda atrofga alang-jalang qarashadi. Nega deganda azaldan Gulbuloqning qiliqsigan qizlarining dong‘i ketgan. Vaqtida bu yerlarda vulqon qaynagan deyishadi, tuprog‘i qizil, yashil, ko‘k. Balki, shu bois davomi…