Murod besh yashar… Onasi beshikdagisi bilan ovora bo‘lib qoldiyu,singlisi ikkisi otasiga ergashib, ko‘chaga chiqishdi. Kuzning yomg‘irli, zimiston kechasi edi. Otasi ishga jo‘nab ketgandan so‘ng qorong‘ida qolishdan cho‘chigan Murod: – Ota, biz uyga kiraveraylikmi? – deb so‘radi. – Kiraveringlar, – dedi davomi…
Trestdan xafa bo‘lib chiqdi u: «…shunaqa, Ismatvoy, – deyishdi, – intizom qattiq bizda, – ertalab soat sakkizdan kech soat…» Tag‘in maoshi sakson so‘m emish. Bor-yo‘g‘i sakson so‘m, a? Institutni bitirgan bo‘lsa-ku, keyinroq kattaroq bir ishga ko‘tarilish mumkin edi. O‘rta maxsus davomi…
Mamat molxonasining tomiga loy qordi. Yaxshilab suvab qo‘ymasa bo‘lmaydi. Tomning sog‘ joyi qolmagan. Sal yomg‘ir shivalaguday bo‘ldi degancha, ikki kecha-kunduz tomchi tomib yotadi. Bir yo‘lini qilib, yozga chiqib olishdi. U bo‘ldi-bu bo‘ldi, qarashsa, kuz ham kelib qolyapti. Xotini qo‘ymadi. Har davomi…
O‘zlari shu holga tushib ko‘rganlarida bilishardi. O‘tirib olib, har narsani gapiraverishadi. Do‘stlik bormi ularda? Yo o‘tkazib qo‘yishganmi? Yo uning og‘ziga xo‘jayinmi? Kerak bo‘lsa o‘ziga o‘zi bek, xohlaganini qiladi, o‘ylaganini gapiradi. Hech kimdan til qisiqlik joyi yo‘q. Aslida aytish kerak edi. davomi…
Bu dunyoda men bir yo‘lovchi… Hayot go‘zal! Yashash yaxshi! Yaxshi yashash yana ham yaxshi! Ozodlikda nafas olishning gashti qanchalar lazzatli,a! Nahotki u endi doim ozod? Nahotki endi uni har qadamda poylab yurishmaydi? Nahotki erki o‘z qo‘lida? Odamning ishongisi kelmaydi. Bu davomi…
Habib odatiga ko‘ra erta turdi. Derazaning tabaqalarini ochganda palataga gupillab qor hidi urildi. Qor yog‘yapti! – Birinchi qor! Oppoq… U har kuni tongda yuguradi. Chiniqish kerak. Habib sport kiyimini kiyib, tashqariga otildi. Hovliga chiqaverishda mudrab o‘tirgan qorovul chol unga hayron davomi…
Oxun bu to‘g‘rida avval ham o‘ylagan, bir-ikki marta bormoqchi ham bo‘lgan, ammo yuragi dov bermagandi. U beva haqida har xil gaplar yurardi. Nazokatni aytyapti. U ilgari shaharda yashardi. Qishloqda onasi bor. Nazokat har hafta onasinikiga kelib turardi. Har safar har davomi…
Men senga qo‘shilib yig‘lay olmasman, Faqat bosh egaman qayg‘ungga so‘zsiz. Men senga talpinib aslo tolmasman, Men seni sevaman, yig‘layotgan qiz. Yo‘ldosh EShBEK O‘sha kuni Halima shifoxonadagi uzun kursilarda dugonalari bilan qaldirg‘ochlarday tizilishib o‘tirishgandi. Murod bir to‘da yigitlar bilan allaqayoqdan kelaverdi. davomi…
Qarshigul qalamining uchini tishlab turdi, o‘ylandi. Nihoyat yozishga qaror qildi. Eri Xudoyberdi bilan ajrashib ajrasholmaydi, yarashib yarasholmaydi. To‘rt bolasi bilan sakkiz oydan beri otasinikida sig‘indi bo‘lib o‘tiripti. Kecha rayijroqo‘mga borgan edi. Qabul qilgan odam yaxshi gaplashdi. Yaxshi odam ekan. Xudoyberdi davomi…
“Tanlab-tanlab tozisiga yo‘liqipti, deganlari shu!” – Buvixol opa alam bilan ko‘zlarini chirt yumib, boshini orqaga tashladi. Shunda ham ko‘zlaridan uch-to‘rt tomchi yosh tomchilari sizib chiqdi. “09”ning yaap g‘ildiragi qayergadir urilib, silkindi. – Shu yo‘llar ham sira soz bo‘lmadi-bo‘lmadi-da, – dedi davomi…