Уйга келиб фикримни жавонга қўйдим. Худога шукуре, бир мазза қилдим, бир мазза қилдим. Бу худди ҳаммомнинг пархонасига қамалиб қолган одамнинг озодликка чиқишидан ҳам ёқимлироқ эди. Ана энди, газета варақлаб, теливизор томоша қилганча аччиқ кўк чойни симириб уйқу вақтигача ялпайиб ётиш давоми…
Қуёш тафтсиз сарғиш этагини йиғиштириб, уфққа ботди. Декабрнинг охирги кунлари. Ҳаво совуқ, этни жунжиктиради. Ҳафта олдин ёққан қор шуъласи кўкдаги ой нури билан уйғунлашиб, ажиб бир тароват касб этган. Нақд оқ тун. Атроф жим-жит. Одамлар шомдаёқ барча ишларини саранжомлаб, уй-уйларига давоми…
Баҳор ҳавоси ёқимли, эшик-деразаларни очиб қўйиб, даҳлизда сабзи тўғраётган Адолат опа гоҳ-гоҳ бош кўтариб, қизининг чиройли, нозик қадди-қоматига қараб қўяди. Кўнгли яйрайди. Яна дилини қизғаниш туйғулари чулғаб олади. “Онам раҳматли: қиз болага дўппи от, йиқилмаса эрга бер”, дердилар, тўғри айтган давоми…
…Тинчгина шаҳарда юрувдим, қишлоқни қўмсаб уйга отландим. Ҳовли торлик қилиб, тоққа йўл олдим. Мана охири келганим – «кенг» ерда ўтирибман, бутун дунёни кафтдагидек кўриб. Одамзот қизиқ, иссиққа ҳам совуққа ҳам, узоққа ҳам, яқинга ҳам чидамайди. Ишга кетаётсам қишлоқдан зўрға, ўз-ўзимни давоми…
Дадахон Нурий. Азим чинорлар паноҳи: (Бадиа-қисса, эсселар). — Тошкент, «Шарқ», 2010. Ёзувчи, публицист Дадахон Нурийнинг ушбу китобида адабиётимизнинг улуғ салафлари — меҳрибон ва мушфиқ устозлар муҳаббати билан эсланади, ўзига хос завқ, шавқ билан тасвирланади. МУНДАРИЖА Адибга тилагим. Тулепберген Қаипбергенов Дўстим давоми…
Мен ёзган нарсаларимни энг аввал унга ўқиб бераман. Адабиётни сув қилиб ичган, қилни қирқ ёрадиган билимдон дўстларим кўп, лекин менинг тўнғич ўқувчим доим — Нажмиддин. Ҳикоям унга маъқул келса, менга кифоя, кейин билимдон дўстларим нима дейишса, дейишаверснн — ишонмайман. Ёзганимнинг давоми…
Қишлоқда кеч тушиб, атрофга тун ўзининг сиё пардасини ёяётган паллада миш-миш тарқалди. «Мурод мерганни бўри еганмиш». Бу гапга биров ишонди, биров ишонмади. Лекин Мурод мерганнинг ҳовлисидан эшитилиб турган йиғи-сиғи овози бу гаплар ростлигидан дарак бериб тургандай қишлоқ аҳлини тажжубга соларди. давоми…
– Пулни қачон қайтарасан?– Айтдим-ку, бераман деб. Бунча ёпишиб олдинг менга?– Бераман деганинг қачон эди, сен учун бировдан олиб бергандим.– Ҳовлиқма, қочиб кетаётганим йўқ-ку.– Тўғри сен қочмаяпсан, лекин сени деб мен кимлардан қочиб юрибман, номард, – Акром Сардорнинг ёқасига ёпишди.– давоми…
– Ҳой бола, тўхта-чи, менга нега салом бермадинг? – деди Қўчқор ака.– Ие, амаки, нега салом беришим керак экан? – ҳайрон бўлди Савдобек. – Бирон нарса қилиб берасизми ё бирон нарса олиб берасизми? – Уйқусираяпсанми, ҳов бола, мен бир нима давоми…
Сарҳисобнинг сўнгги бобини ёзаётганга ўхшайман… Уни каминанинг иқрорномаси ўрнида қабул қилишингиз ҳам мумкин. Агар “Нохуш хаёллар” деган ҳикоямни ўқиган бўлсангиз, айнан менинг ёшим (74) даги бош қаҳрамон Ваҳоб Кабирович, бир йилга етмай, бу ёруғ оламни тарк этаман, деган нохуш ва давоми…