— Ҳой, одамлар! Азиз полвон ўзини йиқитган полвонга қизини берармиш!— Қизининг ўзи ҳам шундай деб турганмиш. Розимиш.— Жуда қизиқ бўпти-да. Худди эртакларга ўхшайди-я! * * * — Одамлар-о, одамлар, эшитмадим деманглар! Азиз полвонникига тўйга-оов…Ҳамма ҳайрон: Азиз полвон қизига қаллиқ танлаш давоми…
Кампир одатича эрта турди. Эшикни очди. Хонага гуриллаб совуқ ҳаво кирди. Тани яйраб кетгандек бўлди. Ҳали ташқари бутунлай ёришиб улгурмаган, ҳаво аллақандай туманли ва нам эди. Кора жун рўмолини ўраркан: «Қор ёғадими нима бало, ҳиди келиб турибди», — дея ўзича давоми…
У муштчалари билан кўзларини ишқаркан, чўзиб хомуза тортди, оғзидан беихтиёр «а-а-а» деган мудроқ аралаш овоз чиқиб кетди. Ёнида ўтирган сариқ сочли пучуқ қизалоқ кафтларини лабига босганича, пиқ этиб кулди. Орқароқдан кимдир унга ўхшатиб «а-а-а» дея атай такрорлади. Доскага нимадир ёзаётган давоми…
У сарсон изларди ўзини-ўзи. А. Рембо. Ҳаётда ҳеч нарса ўзидан-ўзи содир бўлмайди: беамр тикан ҳам кирмайди, деганлари бежиз эмас — рўй берган ҳар қандай ҳодисанинг сабаби мавжуд — бироқ кеч кузнинг замҳарир кунларидан бирида тасодифан учраб, хаёлингни алғов-далғов қилиб юборган давоми…
Оппоқ, тоза дастурхонга йўргакланган чақалоқни тиззалари орасига ётқизиб-тебратиб ўтирган жувон айвоннинг ланг очиқ деразасидан бўйнини чўзиб ҳовлига қаради. Қувалашаётган бир жуфт мусичани кўрдию йўргакни авайлаб кўрпачага ётқизди, ўрнидан илдам туриб калишини оёғига илганича ҳовлига тушди. Мусичалар қанотини париллатиб олдинма-кейин томга давоми…
«Сиз нега касалхонада ётибсиз», дейсизми? Дўхтирлар ошқозонинг заҳарланган дейишди. Нега, қандай қилиб — ҳайронман. Очиғини айтганда, мен табиатан зиёфатлардан қочиб, нафсига қаноат қилиб юрадиганларданман. Ўша куни бор-йўғи бир бўлак қотган нон еган эдим. Балки, ўша, гиёҳи беҳиштни кидираман деб, бўлак давоми…
Кампир ҳар куни эрталаб тонг ёришмасдан уйғонади. Шу кунга эсон-омон етказгани учун худога шукрона айтиб, катта дока рўмолини узоқ ўрайди. Сирланган челакнинг қолган-қутган сувини ҳовлига сепиб, юз-қўлини ювади-да, бир неча бурда нон олиб булоққа тушади. Юз-қўлини яна қайта ювгач, тушини давоми…
Кимки комил бўлмагай ғафлат анга, Ғафлати илми хирад подош этур. Кимки жоҳил бўлмагай ҳикмат анга, Илми ҳам бир кун жаҳолат фош этур.Жалолиддин Румий. Троллейбус навбатдаги бекатда чайқалиб тўхтади. Йўловчилар бирин-кетин туша бошладилар. Шу пайт олдинги эшик ёнида қўлига бир парча давоми…
«Ана шу йўл ёқалаб бораверсанг, бир дарахтга дуч келасан. Ёдингда тут, у оддий дарахт эмас»«Ўзбек халқ эртаклари»дан. Намозшомга яқин ҳаво айниди.Кўк юзини яғир, увада булутлар қоплаб, кучли шамол турди. Дов-дарахтлар титраб-қақшаб, йўлкалар майда-чуйда шох-шаббалару баргу хазонларга тўлди. Қаердадир, ёпилмай қолган давоми…
— Ҳамманинг келини абитта ўтири-иб кашта тикса, меники китобга термилади! «Олима-да!» — Қудаси Қурбон кампирнинг маъракада катта-кичикка эшиттириб ва атайин унга тегизиб шангиллаши Собира холага оғир ботди. Атрофида ўтирган бир-икки кампир лабини қимтиди. Қўшниси Пайзи отин унинг тиззасига қўлини босиб: давоми…