Bor ekan-da, yo‘q ekan, och ekan-da, to‘q ekan, burungi zamonda chol-kampir bor ekan. Dunyoda farzand yuzini ko‘rmay, juda ham kambag‘al yashagan ekanlar. Chol o‘tin sotib, puliga chorak g‘alla olib kun o‘tkazar ekan. Daladan o‘tin tashiy-tashiy orqasi jovur bo‘lib ketibdi. Shuning davomi…
O‘tgan zamonda bir yamoqchi bo‘lgan ekan. Uning yolg‘iz o‘g‘li bo‘lib maktabga qatnar ekan.Bir kun maktabga ketayotib, yigit katta bir boloxonada o‘tirgan chiroyli qizni ko‘ribdi-da, unga oshiqi beqaror bo‘lib qolibdi. Oradan bir necha kun o‘tgach, qiz ko‘rinmay qolibdi. Yigit sevganini bir davomi…
Navoiy yigitlik chog‘larida bir qizni yaxshi ko‘rar ekan. Qizga xat va she’rlar yozib, u bilan aloqa qilib yurar ekan. Bir kuni Husayn Boyqaro bu sirdan xabardor bo‘libdi.U «Navoiy o‘zining bu siridan meni ham ogohlantirar, shu to‘g‘rida men bilan maslahatlashar», deb davomi…
Kunlardan bir kun, Sulton Husayn, vazirlarining yolg‘on so‘zlariga ishonib, Navoiyni zindonga buyuribdi. Ko‘p vaqt o‘tmay, Navoiyning gunohsizligi ma’lum bo‘libdi. Sulton Husayn Navoiyni zindondan chiqarishlarini buyuribdi. Navoiy chiqishga unamabdi. Podshoning qamash va chiqarish haqida bergan farmoniga ajablanganini bildiribdi.Navoiyni zindondan chiqarish uchun davomi…
Husayn mirzoning qirq vaziri bor ekan. Qirqinchisi Alisher Navoiy ekan. Bir kam qirq vazir Navoiyni Husayn mirzoga yomonlay beribdi. Husayn mirzo Alisherni vazirlikdan bo‘shatibdi.Bir kuni Husayn mirzo bir kam qirq vazirdan:— Dunyoda nima lazzatli? — deb so‘rabdi. Vazirlar bilgan va davomi…
Bir o‘spirin yigit mardikorchilik qilib kun kechirar ekan. U, yurgan yo‘lida odamlar o‘rtasida bo‘lgan janjallarni bostirib, birovning aravasi loyga tiqilib qolsa, birgalashib chiqarishib, xalqqa yordami tegib yurar ekan. Bu yigitdagi xislatni ko‘rgan Alisher, uni hurmatlab, kachon ko‘rsa undan oldin salom davomi…
Alisher Navoiy Husayn Boyqaro saroyida bosh munshiy ekan. Podsho hamma vaqt Navoiyning deganlariga quloq solar ekan. Kunlardan bir kuni Husayn Boyqaro ertalab saroyga kirib ketayotib, Navoiyga qarabdi-da, ko‘rsatgich barmog‘i bilan boshini ko‘rsatibdi. Navoiy ham shu barmog‘i bilan tilini ko‘rsatibdi. Husayn davomi…
Navoiyning yoshligida otasi o‘lib ketgan ekan. Otasi o‘lgandan so‘ng o‘z shahrida turolmay, Samarqandga borib, madrasada o‘qibdi.Ko‘p qiyinchiliklar bilan o‘qishni tamomlab yana o‘z shahriga qaytibdi. Ot-ulovsiz piyoda yurib, bir necha kun deganda bir toqqa kelibdi. Bu joyda bir mo‘ysafid cho‘pon bilan davomi…
Yigit bilan qiz turmush qurishibdi. Oradan to‘qqiz oy, to‘qqiz kun, to‘qqiz soatu to‘qqiz daqiqa o‘tgach, farzand ko‘rishibdi.— Bolamizni qanday tarbiya, qilamiz? — debdi ona.— Uni shunday tarbiya qilaylikki, katta bo‘lganda el-yurtga foydasi tegadigan bo‘lsin, — debdi ota. Xotini:— To‘g‘ri aytasiz, davomi…
Kunlardan bir kuni podsho vazirga:— Menga dunyoda eng yaxshi go‘shtdan kabob qilib keltiring, — debdi.Vazir boshi qotib uyiga kelibdi, «eng yaxshi go‘sht qaysi molning go‘shti ekan?»—deb rosa o‘ylabdi. U xunob bo‘lib o‘tirgan ekan, qizi:— Otajon, nimadan xafasiz, yoki podshodan yomonroq davomi…