Бор экан, йўқ экан, оч экан, тўқ экан, ўтган замонда, тоғнинг ёнбағрида бир макон-у манзилда, бу гапим чин эмас, ҳазил-да, Илоншоҳ мамлакати бор экан. Илоншоҳнинг аркони давлатида уламо-ю фузалолар, вазир-у вузаролар, ҳоким-у ҳукамолар, гапнинг қисқаси, бир қанча амалдорлар ва Тошбақаполвон давоми…
Бор экан-да, йўқ экан, оч экан-да, тўқ экан, энг қадим замонда сичқон билан қўнгиз яшаган экан. Сичқонбой қўнғизойни никоҳ қилиб олган экан. Булар жуда иттифоқ бўлиб яшар эканлар. Биров-бировини жуда ҳурмат қилар эканлар. Уйда бир нарса бўлса, сичқонбой қўнғизойдан, қўнғизой давоми…
Бир бор экан, бир йўқ экан, бир подшоҳ кампир бор экан. Унинг оламда ягона сеҳрли тилла узуги бор экан. Бошқа бир подшоҳ шу узукни олмоқчи бўлиб кўп уринибди, ола олмабди. У узукни оғзига солиб ётар экан. Шунда у: “Ким шу давоми…
Бир куни бўри тулкиникига келибди. Тулки бўрини кўриб, саломлашибди. Бўри: — Тулкивой, бугун сен мени бир меҳмон қилгин, — дебди. Тулки: — Майли, баҳонада иккаламиз суҳбатлашамиз. Мен тайёргарлик кўрай, сен қоиингни ювиб кел, — дебди. Тулки тошбақани гўшт, майда-чуйда олиб давоми…
Турна билан тулки дўст бўлишиб бирга яшай бошлашибди. Турна бола очибди. Уларни кўз қорачиғидай асраб, тарбиялабди. Тулки турнанинг болаларига кўз олайтириб: “Есанг маза қиласанда”, — дебди ичида. Бир куни турна билан тулки овқат излаб уйдан чиқибдилар. Турна узоққа, кўлга қараб давоми…
Бир замонда бир йигит уйланган экан. Орадан узоқ йиллар ўтибди, фарзанд кўрмабди. У йигит хотини билан тилак тилашар экан, бизга ҳам Худо бир фарзанд берса экан, деб топганига шукр қилиб умр ўтказишар эканлар. Бир куни иккови ҳовлининг саҳнида чой ичиб давоми…
Бир бор экан, бир йўқ экан, ўтган замонда бир камбағал деҳқон бор экан. Унинг атиги бир танобгина ери бор экан. Деҳқон шу ерда кечаю кундуз тинмай меҳнат қилиб кун кўрар экан. Баҳор келиб қолибди. Деҳқон ер ҳайдай бошлабди. Ерни икки давоми…
Бир бор экан, бир йўқ экан, бир кампир билан бир чол бор экан. Улар овчилик билан кун ўтказар эканлар. Бир кун чол тузоқ пойлаб ўтирган экан, тузоққа катта бир лайлак тушибди. Югуриб бориб лайлакни тузоқдан чиқарибди, лайлак одамдек сўзламоққа бошлабди: давоми…
Бир замонда бир эчки уйдан чиқиб, қирнинг бошида ўтлаб юрган вақтида бўри келиб эчкини тутиб, емоқчи бўлибди. Эчки қараса, қўлга тушди, энди ўлади. Эчки ўзича фикр қилиб туриб: “Бунга бир мияни ишлатмасам ҳозир ўламан”, — ўйлаганча, бўрига таъзим қилибди. — давоми…
Қадим ўтган замонда бир киши икки паррандага — булбул билан қарқуноққа сўз ўргатибди. Булбул битта сўз ўрганибди, қарқуноқ эса қирқта сўз ўрганибди. Кунлардан бир куни қарқуноқ билан булбул учрашиб қолишибди. Булбул қарқуноқдан сўрабди. — Сўз ўргандингми? — Ҳа, — дебди давоми…