Бир бор экан, бир йўқ экан, бир бўри бор экан. Бўри қўйларга ҳужум қилавериб, чўпонларнинг жонига тегибди. Улар овчига арз қилибдилар. Овчи бўри изидан тушиб ўрмонга кирипти. Бўри қўрқиб ўрмондан қочиб чиқибди. Овчи уни тирқиратиб қувипти. Қуваверипти, қуваверипти, бўрининг тинкаси давоми…
Бир чўпон даладан қайтаётганда, катта ариқнинг нариги ёғидаги тўқайга ўт кетганини кўрибди. Бир вақт сув бўйига келиб қараса, қамиш ичида бир катта илон вишиллаб куйиб кетаётган эмиш. Чўпоннинг раҳми келибди, қўлидаги узун таёқнинг учига халтани бойлаб илон томонга узатибди. Илон давоми…
Бўри билан тулки иккови дўст тутинган экан. Бир куни тулки бўрининг олдига келибди, бўри жуда очиқиб турган экан, тулкига қараб: — Э, дўстим тулки, яхши келдинг, қани юр, мени бирор жойга олиб бор ва қорнимни тўйғазиб, хурсанд қилиб келгин, — давоми…
Бир йигит далага ўтин тергани чиқибди. Бир дарахт ёнига келиб шу дарахтни йиқитмоқчи бўлибди. Бир шер келиб қолиб: — Эй одам, нимага келдинг, бу ерда нима иш қиласан? — дебди. У йигит: — Мана шу теракни қулатаман, — дебди. Шер: давоми…
Катта ўрмонда бир ола бароқ доно мушук яйраб-яшаб юраркан. У ҳамма ҳайвонларни алдаб, лақиллатиб юраркан. Жониворлар алданмайин деб, ҳар қанча эҳтиёт болиб юришмасин, барибир унинг алдовига тушаркан. Бир куни иккита маймун дуч келибди. Маймунлар мушук билан саломлашиб, ҳол-аҳвол сўрашибди. Мушук давоми…
Бор экан-да, йўқ экан, қадим ўтган замонда бир чол-у кампир бўлган экан. Уларнинг битта қизил хўрози, битта оқ кучуги ва етти эчкиси бор экан. Уларга яқин жойда бир бўри ҳам яшар экан. Бир куни кечаси чол-у кампирнинг уйига бўри келибди давоми…
Бор экан-да, йўқ экан, оч экан-да, тўқ экан, бўри баковул, тулки ясовул, ғоз карнайчи, ўрдак сурнайчи экан, қарға қақимчи, чумчуқ чақимчи экан. Ўтган замонда бир қарға дарахтнинг устида ўтирар экан. Шу дарахтга бир гала каптарлар келиб қўнишибди ва дам олиб давоми…
Бир тоғда донғи кетган зўр арслон бор экан. Шу тоғ атрофидаги тулкилар арслондан хавотир қилиб турар эканлар. Кунлардан бир кун арслон қариб қолиб, ўз маконида ётган экан. Тулкилар арслоннинг беш-олти кундан буён жим бўлиб кетганини пайқаб: “Энди биз арслонбойни бир давоми…
Бир бор экан, бир йўқ экан, ўтган қадим замонда ўзлари яшаб турган жойнинг қоқ ўртасида икки киши яшаб ўтган экан. Улар бир куни ўтириб, бошқа жойларга боришни, у ерларни айланишни ва бойлик орттириб келишни маслаҳат қилибдилар. Улар биргалашиб бир жойга давоми…
