— Toshkent — chiroyli qiz…— Nima-a? — aftini burishtirdi O‘sha.Qiz o‘zini eshitmaganga oldi va yonginasidagi butkul xazon rangiga burkangan qirga oyoq qo‘ydi… U ko‘kka o‘rladi. Yana va yana. Qiz esa sukut saqlardi. Qalbi quvonchdan yorilib ketgisi kelar, biroq u ham davomi…
Yo‘ldosh aka bir qo‘lini ko‘cha eshikning kesakisiga tirab tarxashlik qiladi, kulgancha «zorlanadi»:— Qo‘yib, yubor-e, kirmayman, dadang meni yomon ko‘radi.Besh yashar o‘g‘ilcham yig‘lamokdan beri bo‘lib uning qo‘lidan tortqilaydi.— Nevaram boyaqishni qiynamay, qiraqoling endi, tog‘asi, — deya «yolvoradi» oyim.— Obbo, tirmizak-ey, qo‘ymading, davomi…
Marg‘uba ostona hatladiyu, mehmonxonadan kelayotgan tanish ovozlarga sergak tortib quloq soldi.— Yetti ming so‘m kammi?— Yettitangiz kissangizda tursin, Mavlonbek! — bu to‘ng‘ich aka bo‘lmish To‘lqinning tovushi. — Bu hovli aslida to‘ng‘ich o‘g‘ilniki bo‘lishi kerak, bir vaqtlar sal ahmoqlik qilib chiqib davomi…
Sahar osmondagi tun rangini artdi. Ammo quyosh hali ko‘ringani yo‘q. Uni baland tog‘lar to‘sib turibdi. ltlar vovillab, xo‘rozlar qichqirdi. Qishloq uyg‘ona boshladi. Hovlilarda chelak, supurgi ushlagan kelinchaklar ko‘rindi. Siz ham uyqungizning eng shirin damlaridan kechib tashqariga chiqsangiz, ajoyib manzaraning guvohi davomi…
Avval ular qishloqdagi eng baxtli oila edilar.Baland-baland tog‘larning bag‘ridagi go‘shada yashaydigan yoshu qari borki, yaqindagina bunyod bo‘lgan oilaga — Mansurjon va Nozimalarga havas bilan qarashardi.…Mansurjon panjarani mahkam siqarkan, o‘sha saodatli onlarni esladi… * * *To‘ydan keyin o‘zini jannatga tushib qolganday davomi…
…To‘rtinchi qavatdagi uyning derazasidan mo‘ralagan tonggi quyoshning zarrin nurlari yotoqda miriqib uxlayotgan Valijonning betini beozor qizdirdi. Valijon erinibgina ko‘zlarini ochdi. So‘ng nimadir esiga tushgandek seskanib ketdi va o‘rnidan uchib turgancha stolda soatga qaradi. Soat millari rosa yetti yarimni ko‘rsatardi.Valijon noz davomi…
Yo‘l yoqasida poyezd o‘tishini kutib turgan Tal’at nogahon hamrohini turtdi:— Anavini qara!Ikkisi shiddat bilan uchib borayotgan poezddan pastga sakragan odam qorasini ko‘rib qolishdi.— Ketdik.Ular yetib borganlarida yerda ayol kishi yuztuban yotardi.— Fonarni yoq.Tal’at ayolning boshini ko‘tardi. Yoshgina juvon ko‘zlarini arang davomi…
— Yer yutgur Asqad, yergina yutgur Asqad! — Ulusliklar bu tong odatdagiday xo‘rozlarning qichqirig‘idan emas, Zumrad kampirning yurakni larzaga soluvchi chinqirig‘idan uyg‘onib ketishdi.Ma’lum bo‘lishicha, yer yutgur Asqad onasyning oxiratini kuydirib, ukalarining rizqini qiyib, yetmish so‘mning hammasini o‘g‘irlab, shaharga ketib qolibdi. davomi…
Abdurahmonning hayoti alg‘ov-dalg‘ov bo‘lib ketdi. Qaerdanam malaka oshirishga bordi-ya. Borishga-ku bordi, qaerdanam qo‘qonlik do‘ndiq qizchaga yordam berdi. Jimgina o‘z yo‘liga ketabersa bo‘lmasmidi? Yo‘q. Hamma jim ketsa ketadi-ku, Abdurahmon indamasdan ketolmasdi. Uning tabiati shunaqa, oqko‘ngil. Birovning ko‘ngliga ozor yetkazgisi kelmaydi. Birovni davomi…
Tong-la ayolimning hiqillashidan uyg‘onib ketdim.– Nima bo‘ldi?– …Onam… onam bechora qor tagida qoldilar. Yig‘layverib ko‘zlari shishib ketibdi.Deraza osha tashqariga nigoh tashladim. Ishkomlar va devor usti oqarib ko‘rindi. Ikki qarg‘a yong‘oq shoxida qo‘nishib o‘tiribdi. Qaynonam omonatini topshirganiga uch oy bo‘ldi. Dafnidan davomi…