Odatda, ma’lum va mashhur aktyorlar haqida yozishganda yo so‘ylashganda, “u o‘ziga xos san’atkor edi” deb ta’riflashadi. Aslida esa, bu so‘zlar “boshqalarga o‘xshamaydigan”, “takrorlanmas” degan ma’nolarni ham anglatadiki, bu sifatni hamma aktyorlarga nisbatan qo‘llab bo‘lmaydi. Ammo, biz quyida so‘z yuritishga chog‘lanayotgan davomi…
Jahon kinematografiyasining eng mashhur siymolaridan biri bo‘lgan bu ijodkor shaxsi, hayoti, uning yaratgan asarlaridagi murakkablik, sirlilik va mavhumlik kishini beixtiyor mulohazaga chorlaydi. Uning asarlarini o‘qib, filmlarini ko‘rar ekansiz, muallifning mazkur fikrlari qalbingizni larzaga soladi: “Mutolaa davomida qachonlardir sodir etishni istab, davomi…
San’atga oshufta ko‘ngildan yomonlik chiqmaydi, deydi dono xalqimiz. Xoh kuyga yo‘g‘rilgan go‘zallik bo‘lsin, xoh bo‘yoqlarda aks etgan chiroymi, inson nedanki, ko‘ngli taskin, dili orom topsa, zavqu shavqi oshsa, bu – san’atning sehriyu jozibasi sababidandir. Go‘zallikni bir bora ko‘rgan, his qilgan davomi…
“…San’atkor bilimli, orif, so‘z va sozni yurakdan his qiladigan inson bo‘lishi kerak. Qo‘shiq matni mazmunini, ruhini, ohangini, dardini to‘la anglashi zarur. Shoir she’rni o‘ynab yozmaydi, uni dard, ehtiros, aqliy nafosat bilan bitadi. Shu sababli san’atkor ham uni shunday dard, ehtiros, davomi…
Xalqning dilida va tilida mudom yashab qoladigan kuy-qo‘shiqlar yaratish faqat ayricha qudratli iste’dod sohiblarigagina nasib etadi. Shunday baxtga muyassar bo‘lgan Manas Leviyev haqida so‘z ketganida, “O‘tkan kunlar”, “Mahallada duv-duv gap”, “Maftuningman”, “Yor-yor” (“Qayerdasan, mening Zulfiyam?”) kabi mashhur kinofilmlarimizda yangragan qo‘shiqlarni davomi…
O‘zbek professional teatrining tashkil topishi va uning dastlabki san’atkorlari haqida gap ketganida, eng avval yodimizga Mannon Uyg‘ur, Yetim Bobojonov, Abror Hidoyatov, Obid Jalilov, Olim Xo‘jayev, Shukur Burhonov, Nabi Rahimov, Mirshohid Miroqilov kabi yuksak iste’dod egalari keladi. Ular haqida gap ketganda davomi…
“Jan Kokto – diletant. U ijodkor emas. San’atning bir turidan boshqasiga og‘ishib yuruvchi beqaror. Uning yozganlari hech qachon asar sanalmaydi…” Frantsuz adabiyoti, tasviriy san’ati, teatr va kino san’atida qizg‘in faoliyat yuritgan bu ijodkorga zamondoshlarining aksariyati shunday baho berishardi. Darhaqiqat, uning davomi…
O‘tgan XX asrning o‘ttizinchi yillari, sobiq sho‘rolar mamlakatida yangi alifboga o‘tish, aniqrog‘i savodizlikni tugatish ishlari avjiga mingan paytlar edi. Shu sabab, barcha korxonalaru muassasalar, hatto teatrlarga ham shu dolzarb vazifa yuklatilgandi. Ayni o‘sha kezlari maorif bo‘limidan yosh o‘qituvchi G‘ani A’zamov davomi…
XVII asrda Yevropa san’ati antik va Uyg‘onish davri an’analari zaminida kamolga yetdi. San’atda inson bosh mavzu qilib olindi. Uning jismi, o‘y-xayollari, his-tuyg‘u, orzu-istaklari, ruhiy kechinmalari san’atkorlar asarlarida teran talqin etildi. Insonning qiyofasini yanada xaqqoniy ko‘rsatish, uning ruhiy holatini, turmush past-balandliklarini davomi…
1989 yilning sentyabr oyining o‘rtasi edi. Bir guruh jurnalistlar Kobul aeroportidan Toshkentga qaytayotgandik. Chiptalarimizni endigina ro‘yxatdan o‘tkazayotganimizda nogahon aeroport binosining atrofiga mujohidlarning raketalari yog‘ila boshladi. Raketa yeru osmonni titratardi. Noilojlikdan o‘zimni stol tagiga tashladim. Yonimga Ukrainaning Odessa shahriga tahsil olish davomi…