Baxtiyor Nuriddinov 1972 yil Andijon viloyatining Jalaquduq tumanida tug‘ilgan. Toshkent Davlat universiteti (hozirgi O‘zMU) ning o‘zbek filologiyasi fakultetini tamomlagan. Uzoq yillardan buyon O‘zbekiston milliy teleradiokompaniyasida faoliyat yuritadi.
Hikoya va maqolalari matbuotda chop etilgan. 2016 yilda “Sharq” nashriyotida “Shudring gullari” nomli hikoyalar to‘plami nashr qilingan. G‘afur G‘ulom nomidagi nashriyot-matbaa ijodiy uyi tomonidan chiqarilgan “Onajon Ka’bam o‘zing” (2016 yil ), “Muhabbatning mangu ertagi” (2017 yil) kabi hikoyalar to‘plamlarida ijodidan namunalar kiritilgan.
Uning yoshi salkam bir milliardda edi. Shu yoshida endi bu tirmizakning ortidan chopishi qoluvdi. Tezligi biram tezki ularning. Qayoqqa yo‘qoldi ekan?.. Millionga kirgan og‘a-inilari orasida ko‘rinmaydi. Ularni unchalik hushlamasligini yaxshi biladi. Hoynahoy mingyillik akalari yonidadir. Yo‘q, u yerda ham emas. davomi…
O‘shanda ular shaharga ko‘chishadigan bo‘lishdi. Otasi “Orzularim xayolga aylanishini xohlamayman. Betakror iste’dodimni tanamga qo‘shib qishloqqa ko‘mishlarini ham istamayman” degandi. Bu gaplarni unchalik tushunmagan bo‘lsa-da, negadir yashab turgan hovlilarini tark etgisi kelmasdi. Ayniqsa mahalladagi yaqin o‘rtoqlaridan ajralish u uchun katta yo‘qotish davomi…
Hali xo‘roz qanot qoqishga ulgurmasdan Ergash otani uyqusi qochdi. Saharda turib mahalla ko‘chalarini aylanib chiqadigan odati bor edi. O‘ziyam ozodalikni yaxshi ko‘radi. Atrofda gard ko‘rsa, ta’bi xira bo‘ladi. Tong sahar demasdan odamga tanbeh beradi. Hamma uning odatini bilgani uchun ko‘chalarni, davomi…
O‘zi odam shunaqa, qariganda injiqroq bo‘lib qolarkan. Har tugul fe’l-atvori o‘zgararkan-da.Ota shaharga umid bilan keldi. Qariganda orttirgan dardiga davo toparman deb o‘ylagan bo‘lsa kerak. O‘g‘li ham hamma ishini yig‘ishtirib otasini shahardagi ko‘zga ko‘ringan shifoxonalarga olib bordi. Barcha tanish-bilishlarini ishga soldi. davomi…
Uning ko‘zlari chiroyli edi. Sochi qora. Yuzi qoramag‘iz. Xuddi oftobda pishgandek ko‘rinardi. Ko‘zlari esa, moviymidi-ey… Ha-ha, moviyroqqa o‘xshardi. O‘t chaqnab turardi undan. Qarashining o‘zi har qanday yurakni behalovat qilardi. Yomonligidan emas, yaxshiligidan. Ehtirosga to‘la edi u ko‘zlar. Buni tasvirlash qiyin. Lekin harxolda davomi…
– Hech qanday aybim yo‘q, o‘rtoq boshliq. Umrim bo‘yi chumoliga zig‘ircha ozor bergan bo‘lsam o‘lay agar. Uning o‘zi meni shunga majbur qildi.– Yozing dedi, – tergovchi buyruq bilan, dag‘dag‘ali ohangda.– Nimani?.. – taajjublanib so‘radi u.– Bor gapni. Bo‘lib o‘tgan voqealarni davomi…
Uzoqning ishi qiyin-da. Hech bunaqa bo‘ladi deb o‘ylamagandi. Otasining so‘nggi damlarida yonida turolmadi. Akasi bilan ukasi har qalay boshida bo‘lishdi. Issiq-sovug‘iga qarashdi. Oxirgi so‘zlarini, nasihatlarini eshitishdi. U bo‘lsa… hech kimmas, o‘ziga o‘zi shunday baho berardi: kimga kerak bunaqa obro‘… o‘ylagan davomi…
Uyat bo‘lsa ham ochig‘ini aytay: sevib qoldim. Avvaliga o‘zim ham ichimni junbushga keltirgan tug‘yonni beparvogina, og‘zimni ochib uxlab yotganimda kirib olgan beshiktebratar bo‘lsa kerak, deb ikkilanib yurgandim. Yo‘q. Unaqa emas ekan. Uni boshida o‘zim ham tanimaganimdan afsusdaman. Bu naq sevgining davomi…
Borliq bir silkinib yonib o‘chganday bo‘ldi. Yer yuzini bulut qopladi. Shivalab yomg‘ir yog‘ar, atrof javonibdagi jimlikni tomchilarning shitir-shitiri-yu, daryoning dahshatli shovillab o‘qishigina buzardi. Jonivorlar allaqachon in-inlariga kirib ketishgan, vaqt ham allamahal bo‘lgan edi. Daryo bo‘yidagi harsangtosh ustida soch-soqoli oqargan, yoshi davomi…