Асад Асил. Тарғил олма (ҳикоя)

Тақдиримдан нолимайман. Диёримиз марказида чиқадиган, жамики ижодкорлар орзусидаги мўътабар даргоҳларда масъул вазифаларда меҳнат қилдим. Бахтимизга электр поезди бор экан, азонда жўнайман, кечга томон яна иккинчи вагонда қайтаман. Дилтортар одамлар уюшиб, давра ташкил этган эканлар, шуларга қўшилиб олганман. Файзулла ака даврабоши. давоми…

Асад Асил. Тулки боласи (ҳикоя)

Ўрмон мерган кўзи илиндими-йўқми, тонг бўзара бошлаганини кўра солиб ўрнидан туриб кетди. Ўғилчасининг ҳарорати баланд, туни билан инграб чиққан эди. Уйқуга қонмаган овчининг боши сирқираб оғрийди, кўнгли ғаш. Бунинг устига, кеч куз ҳавоси эмасми, қибладан изғирин аралаш совуқ туман ёпирилиб давоми…

Асад Асил. Уккибой отанинг охирги ови (ҳикоя)

Машҳур мерганлар ҳақида антиқа ривоятлар эшитганмиз, кўпларининг уй-жойларида бўлиб, тонготар суҳбатларини олганмиз. Ўзимиз ҳам ёшликда овчиликнинг кўчасидан ўтган эдик-да…Қадимда кўпчилик ўз подасини ўзи боқарди. Ўн-ўн бир ёшга тўлган пайтларим. Қўй-эчкиларимни қори эриб кетган кунгай қияликларда айлантириб келаман. Бир кун обдан давоми…

Асад Асил. Охирги илинж (ҳикоя)

Дадажоним-эй, сиз бу аҳволда туриб, мен қандай қилиб?… Йўқ! Мен тўйни тўхтатаман!!.Шашқатор ёшлари гулюзларини жаладай ювиб бораётган, қалин сочлари тўзғиб кетган Ойгул аҳволи ночор отаси кўксига бош қўйганча фарёд уриб йиғларди. Шу дамларгача боши ёстиққа тегмаган, ҳеч нарсадан тап тортмайдиган давоми…

Асад Асил. Уч оғиз сўз (ҳикоя)

Қиз анчадан бери юрагида сақлаб, ўзини қийнаб юрган гапларини йигитнинг бетига очиқ айтолмади-ю, яқин дугонасидан мактуб орқали жўнатди. Тоғ ёнбағрида ёнариқ кавлаб, боғ яратаётган йигит ҳориб-толиб уйи томон келаётганда жини суймайдиган қиз йўлини тўсиб чиқди. – Машкурахон бериб юборди, – давоми…

Мақсуд Қориев. Қалдирғочлар баҳорда келади (ҳикоя)

Бу воқеа Тошкентда ер қимирлаган ўша даҳшатли унутилмас йилда бўлиб ўтганди. Биз, ер қимирлашнинг қоқ марказида, машҳур Қашқар маҳалласида истиқомат қилардик. Юз берган табиий офат туфайли уйимизнинг ҳамма ёғи бузилиб-ёрилиб кетиб, бундай қараганда хоналар бут-бутун турган бўлса-да, лекин яшаш учун давоми…

Саида Зуннунова. Кечикиш (ҳикоя)

Мана, бир ойдирки, Хуршидбекнинг ороми йўқ. Юрса ҳам, турса ҳам онасининг маъюс, меҳрибон нигоҳи кўзидан кетмайди. Аввалига таъзияга келган одамлар билан овуниб юрган эканми, уларнинг оёғи товсилгандан кейин кўнгилни эзадиган бир жимжитлик ичида қолгандек эди. Онаси бир томондаги кичкина уйчасида давоми…

Саида Зуннунова. Қарз (ҳикоя)

Ёзнинг охири, кузнинг боши эди. Осмон тиниқ, сувлар тинган. Япроқлар ҳали сарғаймаган. Кўм-кўк пахтазорнинг устида шуълами, ҳавоми майин, сокин жимир-лайди. Ғўзалар кўсак тугиб ётибди. Йўлдан тез-тез машиналар ўтиб турган бўлса ҳам сершовқин шаҳардан кейин Абдураҳмонга бу жойлар жуда жимжит туюларди. давоми…

Саида Зуннунова. Йўл бошида (ҳикоя)

Бу уйда уч кундан бери чироқ ўчмайди. Уч кундан бери кулги ҳам эшитилмайди. Ҳатто қўни-қўшниларникидан ҳам қаттиқроқ овоз чиқмайди. Улар ҳам бу оиладаги мусибатдан ташвиш ва андишадалар.Йиғлайвериб Санталатнинг кўзида ёш қолмади. Қовоқлари шишиб, юзи бир бурда бўлиб қолди. Усмонали эркак давоми…

Саида Зуннунова. Ўкинч (ҳикоя)

Дарвоза қия очиқ эди. Равондаги электр нури ҳовли саҳнини ғира-шира ёритиб турар, уйлар қоп-қоронғи. Малик ичкарига киришга шошмади. Осмонда милтилла-ган юлдузларга тикилганча оғзидаги папиросни чуқур тортди. Атроф жимжит. Ҳазонларнинг шабададан шитирлаши-ю чала беркитилган водопровод жўмрагидан оқаётган сувнинг жилдирашидан бошқа ҳеч давоми…