Мирзо Аҳад. Пойга (ҳажвия)

Кўрпани энди бошимга тортган эдим, хонам эшиги очилиб, кўзларига қопа ойнак таққан, белидаги камарига тўппонча қистирилган қопа шляпали оқ, қора, қизил рангдаги уч хўроз кириб келди.– Тур жойингдан, – буйруқ берди бирови.Ўрнимдан учиб турдим.– “Пойга – ЭМ” фермер хўжалиги раисисан-а? давоми…

Мирзо Аҳад. “Бева”нинг найранги (ҳажвия)

Темир йўл вокзали. Кийинишидан ўзига тўқлиги сезилиб турган бўйчан йигит навбатда турибди. Унинг олдида дилбаргина аёл пайдо бўлди.– Тошкентга кетяпсизми, ака? Йўқ демасангиз, бир купега чипта олсак. Яхши одамга ўхшайсиз. Бехавотирроқ кетардим, – ҳокисорлик билан деди у.– Ишқилиб, ҳамроҳим бирор давоми…

Мирзо Аҳад. Зора ишлаб кетса… (ҳажвия)

Қизим гап олиб келди: тепакалларнинг мияси михдай ишларкан. Бўлиши мумкин, дедим. Чунки каминанинг сочи сийраклаша бошлаган эди. Хурсанд ҳам бўлдим. “Энди болаларга нима дейман?” деган ўйлов билан юрган эдим-да.– Ойимнинг миялари ишламайди, – деб келди тағин қизим.– Нега ундай дейсан?!– давоми…

Холдор Вулқон. Малика (ҳикоя)

Оқ – сариқдан келган, сочи малларанг, кўзлари қийиқ, сап – сариқ киприклари чўчқанинг киприкларига ўхшаш, оғзини юмса ҳам курак тишлари кўриниб турадиган новча ва озғин бу қизнинг исми Малика. У ўзининг унча хушрўй эмаслигидан ўксинар, бунинг устига тенгдош қизлар уни давоми…

Холдор Вулқон. Ёлғиз йўловчи (ҳикоя)

Қор ёғмоқда. Гох қиялаб, гохо чирпираб, гохо тўзғиб, сассиз – садосиз, жимгина ёғаётир у. Оппоқ қор учқунлари аро худди сон – саноқсиз метеоритлар ичра йўртиб бораётгандайман. Мен шундай кетиб бораяпман. Шунчаки, мақсадсиз, ёлғиз бир ўзим тентираб “Гренобл”дан “Дон Милс” кўчаси давоми…

Ўринбой Усмон. Алам (ҳикоя)

Синфдошим Ўктам хотирасига Онда-сонда томчилаётган ёмғир дўлга айланди. Панага ўтаётган ёнидаги кишилардан бири Кенжанинг қўлтиғидан олди. «Юр дарвозахонага, ивиб кетасан-ку буткул!» У жойидан силжимади. Қўлтиқдан тутган қўл бўшашди. «Кенжа, ука, нима қиласан энди, аслида у сени тепиб-тепиб кўмиши керак эди-ю… давоми…

Ўринбой Усмон. Бир бор экан… бир йўқ экан (ҳикоя)

БИР БОР ЭКАН… БИР ЙЎҚ ЭКАНёкиДАРАХТГА ДЎНГАН ОДАМҲикоя Нега бир тупгина дарахт тикишган экан? Би-и-ир тупгина!.. Учта, тўртта, йўқ, ўн-та, ўн бешта тикишмайдими? Қалин ўрмонга айлантириб ташлашмайдими… Эҳ-ҳ… Ана, яна биттаси келяпти. Ишқилиб, уни кўриб қолмаса эди. Кўзи тушдими, инда-май давоми…

Ўринбой Усмон. Катта дада (ҳикоя)

«Йўқ, бўлиши мумкин эмас!» Ана шу тўрттагина сўз, лекин миясининг тўрт томонини эгаллаб олган, минг бошқа нарсани ўйлашга уринмасин, ўзини чалғитиш учун ҳеч бир кераксиз юмушларга қўл урмасин, хотинига қўшилиб жини суймайдиган теле-сериалларни кўриб, ҳалигина эшитган, мусаффо осмонни тилиб ўтган давоми…

Ўринбой Усмон. Қорачиқ тубидаги мунг (ҳикоя)

Агар яна бир зум, бор-йўғи бир зумгина суратга қараб турса, кўксини чангаллаб йиқилишига унинг кўзи етди. Кулги деганиям шунчалик ўткир, шафқатсиз бўладими! Кўзлардан отилаётган ханжар Эркиннинг ўнг-сўлида ялтирар, ханжардан узилган сиртмоқ томоғига ёпишар, бўйнини аёвсиз қитиқлаб, бироз чекингандай бўларди-ю, «а» давоми…

Ўринбой Усмон. Санжоб (ҳикоя)

(«Лаҳзанинг ларзалари» туркумидан) Илиққина, юмшоққина эди сийпалаётган нарса. Йигитчанинг қитиғи келиб, нарироқ сурилди. Илиққина, юмшоқкина вужуд шу заҳотиёқ у томон сурилди ва яна қитиқлай-қитиқ-лай сийпалай кетди. Сийпалади-сийпалади-да, уни қучоқлаб олди. Бирданига аъзои баданини ўнлаб, юзлаб бармоқлар, илиққина, юмшоққина, лекин этингни давоми…