Биз турадиган қизлар ётоқхонасига йигит зотини яқин йўлатишмайди. Мабодо, бирор қизни чақириш керак бўлса, шу ерда турадиганлардан бирига хона рақами ва чақирилувчининг исми айтилса бас. Юқорига кўтарилган талаба чақирувчининг эшигини қоқиб ўтирмайди, даҳлиздан чақириб қўя қолади. Ҳар қалай бизнинг ётоқхонада давоми…
Нима биландир машғулдек кўринган, увадага бурканган одамлар қоврилиб култепага айланган Ер бағрида тимирскиланишарди. Худди кийим-кечаклари сингари афт-ангорлари ҳам кулранг эди. Улар ҳар-ҳар замонда бошларини кўтариб бефарқ нигоҳлари билан атрофни кузатишар, кейин яна култепага қўшилиб кетишарди. Узоқларда, уфқ этагида саф тортган давоми…
Илоннинг вишиллаган товушидан чўчиб уйғонди. Ўзи сезмаган ҳолда кўзи илинганини пайқади. Ўзининг қаерда эканини эслашга уриниб кўрди, аммо эслолмади. Фақат яна қулоғига илон товуши эшитилиши билан ҳушёр тортди уйқуси ҳам бирдан ўқиб кетди. Дафъатан боласи эсига тушди, дарров чодирнинг тепа давоми…
Онанинг кенжатойи қиш чилласида туғилди. Ташқарида қор гупиллаб ёғарди. Изғирин шамол ҳовлини босган қор уюмини хирмондек совуриб, муз боғлаган дераза ойналарига пуркайди. Гўдак чинқириғи ҳаммани сергак торттирди. Хонадаги зулмат ичида кўз-кўзни кўрмасди. Ота тимирскиланганча, гугурт қидиради, аксига олиб, бу зим-зиё давоми…
Хотинининг ўлими унинг тинч ҳаётини остин-устун қилиб юборди. Бугунгача ҳаёт, тақдир, дунёнинг бошию охири ҳақида ўйлаб ҳам кўрмаганди. Фақат бу ўлим зулматни тилиб ўтган чақмоқ сингари уни сергак торттирди. Энди онасиз қолган ўғли нима қилади? Яхшиям ҳали ёш гўдак, кўп давоми…
Ер худди дунёда яралганидан бери ёмғир кўрмаганга ўхшар, иссиқдан қадди букилган дарахтлар ерга ночор термилиб туришар, тақир биёбонда унган гиёҳлар аллақачон қовжираб кетган, сувсизлликдан ер тарс-тарс ёрилиб ётарди. У буларнинг ҳеч бирини кўрмасди. Унинг фикри хаёлини олисдан келаётган антиқа бир давоми…
“Биз унинг думини кесдик”. “Кавсар” сурасидан Ўн йилларча бурун Андижонда бир отахон билан танишиб қолгандим. — Ота–онамнинг, укам ва сингилларимнинг қабрини зиёрат қилгани келганман, — деганди отахон намланган кўзини рўмолча билан артиб. — Қўрғонтепанинг Савай деган жойида қолишган улар. — давоми…
Ёз пайтлари бу кичик маҳалла қаҳвахонасининг боғига тез-тез қатнаб турардим. Шу сабабли бир куни кечқурун, қора бўрон авжи қутурган пайт ичкари кирганимда ётсираб ўтирмадим. Қаҳвахона овлоқ жойга жойлашган эди. Япроқлари тўқилиб битган икки тол билан, тепасида уч-тўртта қовжираган барг осилиб давоми…
Генри Лоусон (Henry Lawson) – шоир ва ёзувчи. Австралия адабиётининг мумтоз намояндаси. Норвег денгизчиси оиласида туғилиб ўсган. Ота-боболари олтин топиш умидида ХIХ аср ўрталарида Австралияга бориб қолган. Генри Лоусон ёшлик чоғларидан бошлаб бўёқчи, мактаб ўқитувчиси бўлиб ишлаб, халқ ҳаёти билан давоми…
Патрик Виктор Мартиндейл Уайт (Patrick Victor Martindale White) – австралиялик шоир, носир, драматург. Нобель мукофоти лауреати (1973). Унинг “Бахтли водий”, “Тириклар ва ўликлар”, “Холамнинг саргузашти”, “Сохта дафн”, “Инсон шажараси” каби роман ва пьесалар муаллифи. МИНГ ЙИЛЛАРДАН БУЁН Минг йиллардан буён давоми…