Гильермо Валенсия Кастильо (29 октября 1873, Попаян, Колумбия – 8 июль 1943, Попаян) – колумбиялик шоир ва таржимон. Ўз даврининг таниқли шоири Г. Валенсия ижодида оҳангдорликка катта аҳамият беради, рамзларни моҳирона қўллайди. Шеърий шакллар устида турли тажрибаларга қўл урган шоирнинг давоми…
Ўн йилча олдин адабий жамоатчилик луғатида “бозор адабиёти” деган атама пайдо бўлди. Тил ҳам ўрганди, қулоқ ҳам. Бир қарасанг бинойидек, аммо ҳаққингиз кетганини сезасиз! “Адабиётни ҳам бозорга солиб бўладими?” деб ўйлайсиз. Аммо ҳурматли адибларимиздан бири: “Ҳар қандай адабий жараён ўзининг давоми…
Абдухолиқ Уйғур 1901 йили Шинжоннинг Турфон шаҳрида туғилган. У маърифатпарвар савдогар оиласида туғилганлиги учун мактаб ёшигача уйида саводини чиқарган. Дастлаб диний мактабда таълим олган Абдухолиқ араб, форс тилларини ўрганиб, шарқ ва уйғур мумтоз адабиёти билан танишган. Абдухолиқ Уйғур (ئابدۇخالىق ئۇيغۇر) давоми…
— Қурмағурнинг ўзиям жуда катта олим-да. — Нима, бирорта зўрроқ кашфиёт қилганми? — Шу ҳам савол бўлдими? Шуни сўраб ўтирганингизга ҳайронман. Авомни авом десак, туппа-тузук зиёлиларимиз ҳам илму фанга қизиқмас экан-да. Бу олим адабиёт тарихига оид китобларда шу вақтга қадар давоми…
Дунёда шундай одамлар борки, уларнинг ҳар бир бармоғида биттадан ҳунар бўлади. Бизга ўхшаш мулла қуруқларнинг бўлса ўнта бармоғида ўнта тирноқдан бошқа нарсаси йўқ. Дарвоқе, менинг қўлимдан ҳам бир ҳунар келади: одам кўп жойга тушиб қолсам, дарров қўлимни ишга солиб, атрофимдаги давоми…
«Ҳаёт — аччиқ нарса, жаноблар. Ҳаёт — тиканли йўл. Ҳаёт…» Ана шунақа чукур маъноли гаплар ёзилган учта дафтарим бор. Буларнинг ҳаммаси ҳаёт фалсафаси билан тўла. «Ҳаёт — бу турган-битгани уқубат демакдир. Ҳаёт — бу зўр машаққат билан чиқиладиган чўққи демакдир. давоми…
Биз қишлоқ баққолининг каталак дўкончаси олдида тўхтадик. Шиша идишга лампа мой қуйдириб олаётган аёл ҳам, баққол ҳам бизни кўриб мийиғида кулиб қўйди. — Рашид оға сизларни кутиб ўтирибди, — деди баққол бизга қараб. — Ҳув юқоридаги қаҳвахонага бораверинглар. Манави тепаликдан давоми…
Ҳайкалтарош Ҳикмат ёмон одам эмасу, лекин бечоранинг битта айби бор-да: ҳаддан зиёд сертакаллуф. Икковимиз ўн беш йиллик қадрдон бўлишимизга қарамай, доимо мени «ҳазратлари», «афандим» дейди. Баъзан такаллуфни шунақаям ошириб юборадики, назарингда худди сени калака қилаётганга ўхшайди. У билан биринчи танишганимда давоми…
«Ҳар нарсанинг бир сабаби бўлади». Йўқ, мен айтмоқчи бўлган гап бу эмас. Ҳикоямни бирор ақлли гап билан бошламоқчи эдим. Қани, бундай деб кўрайчи: «Тутақиб кетган одам барибир жаҳлидан тушади». Тўғрисини айтсам, буниси ҳам ўзимга ёқмай турибди. Зўр гап айтиш учун давоми…
Бир неча кундирки, уйқуда ҳаловат йўқ. Қаттиқ ишлайвериб асабни бузган кўринаман: ўринга кирсам, уйқу босади-ю, аммо кўз қурғур ҳеч илинмайди. Бўлмади, охири докторга боришга тўғри келди. — Бир кунда неча соат ишлайсан? — деб сўради у. — Ўн олти-йигирма соатдан. давоми…