Nurullo Oston. O‘tir! (hajviya)
Qorong‘uda G‘ujanak bo‘lib o‘tiraverib, qo‘l-oyog‘im uyushib qolgan ekan, yorug‘ dunyoga kelishim bilan ko‘zlarim qamashib, yaxshilab kerishmoqchi bo‘lgan edim, darhol beshikka solishib, qo‘l-oyog‘imni bog‘lab qo‘yishdi. Bo‘shatinglar, deb aytolmayman. Chinqirib yig‘lagan edim, og‘zimga emizg‘ich solishdi. Birinchi aldov shundan boshlandi. Emizg‘ichda hech narsa davomi…