Роберт Иванович Рождественский (ҳақиқий исми — Роберт Станиславович Петкевич; 20 июнь 1932, Косиха қишлоғи, Ғарбий Сибирь ўлкаси, ҳозирги — Олтой ўлкаси — 19 август 1994, Москва) — рус шоири, таржимон, қўшиқлар матни муаллифи. “Олтмишинчи йиллар авлоди”нинг таниқли вакилларидан бири. Ленин давоми…
Паромчи Филипп Тюрин радиодан сўнгги ахборотни охиригача эшитиб бўлгач, анча вақтгача дастурхон устида миқ этмади. – Нимага тинч ўтиришмайди-а, – деди жаҳл билан. – Яна ким ғашингга тегаяпти? – сўради дўриллаган овоз билан қўллари эркакларникидай бақувват, баланд бўйли кампири. – давоми…
«Гигант» хўжалигининг учинчи бригадаси учун янги омбор биносини қуриб беришди. Эски омбор – черковдан бўш бочкалар, цемент солинган қоплар, шакар ва туз солинган қоғоз халтачалар, от-улов учун мўлжалланган бир уюм айил, юган-абзаллар (бригадада бор-йўғи бешта от бўлса ҳам, анжомлар ўн давоми…
Қария Глухов олтмиш саккиз ёшида кампиридан айрилди. Кампирини дафн қилганидан сўнг маросимларини ўтказди. Йиғлади, сиқтади. «Энди қандай яшайман-а?» Сўққа бош… Бева қолган ҳамма қариялар нима деса, у ҳам шундай дерди. Ростдан ҳам унга қийин бўлди, жудаям қийин, қайғули, аммо у давоми…
Этикдўз Валиков кигиз этик тикарди. У янги келган қўшниси Гербеншиковани судга берди. Воқеа бундай бўлганди. Алла Кузминична Гребеншикова ёш, хушрўйгина, аммо нодон бу аёл баҳор кунларининг бирида, устанинг ҳаммоми ёнгинасидаги жойдан иссиқхона учун ариқ олганди. Ҳаммомнинг орқа девори уларнинг ҳовлиси давоми…
XIX аср рус шеъриятининг ёрқин вакилларидан бири. 1803 йилда туғилган. Москва университетининг тилшунослик бўлимида таҳсил олган. Унинг “Ёз оқшоми”, “Ҳиссиёт”, “Бедорлик”, “Тушлар” лирик асарлари маълум. Фёдор Иванович Тютчевнинг ижоди ХIХ аср рус шеъриятининг ёрқин саҳифасидир. Тютчев инсоннинг ҳиссиётлари, табиат тўғрисида, давоми…
Таниқли рус лирик шоири, таржимон. Петербург Фанлар академиясининг мухбир аъзоси (1886). Унинг илк шеърлари “Москвитянин”, “Отечественные записки” ва “Современник” журналларида чоп этилади. Машҳур мунаққид В.Белинский “1843 йилдаги рус поэзияси” мақоласида Афанасий Фет тимсолида рус шеъриятига янги шоир кириб келаётганлигини эътироф давоми…
Вознесенский Андрей Андреевич (1933.12.5, Москва – 2010.1.6, Москва) — рус шоири. Шеърлари ўта замонавийлаштирилганлиги, мураккаб образлилиги ва ритмик тизими билан ажралиб туради. «Аксилдунёлар» (1964), «Витраж ишлари устаси» (1976), «Адаштирув» (1978) тўпламлари, «Усталар» (1959), «Лон-жюмо» (1963). «Оза» (1964), «Авос» (1972), «Чоҳ» давоми…
Кейинги пайтларда нимагадир Тимофей Худяковнинг кўнглига қил сиғмас, ҳамма нарсадан хуноби чиқиб юрарди. Тўрт оёқлаб турса-ю, боши қалтираб, итдай ирилласа, ҳуриб юборса. Балки йиғлаб ҳам олармиди. – Сенга нима жин урган ўзи? – муғомбирона раҳмдиллик билан сўради Ермолай. Тимофей унинг давоми…
Евтушенко Евгений Александрович (1932.18.7, Иркутск вилояти – 2017.1.04, Талса, Оклахома, АҚШ) — рус шоири. Биринчи шеърий тўплами «Келажак разведкачилари» (1952). Евтушенко адабиётни компартиянинг ғоявий қуролига айлантирмай, асл ҳолига қайтаришга — инсониятнинг мададкорига айлантиришга ҳаракат қилган. Энг яхши асарларида мураккаб ахлоқий давоми…