Ҳасан Ҳилмий Афанди (1782-1847)

Ҳасан Ҳилмий Афанди (Hasan Hilmi Efendi) – кипрлик турк шоири. 1782 йилда Кипрда туғилган. Арабча ва форсчани яхши билган, исломий илмлар билимдони, Кипр муфтийси бўлган. Усмонли усулида, арузда шеърлар ёзган. Маҳмуд II унга “шоирлар султони” номини берган. ҒАЗАЛ Кўйи дилбар давоми…

Холмуҳаммад Каримий. Карқулоқ (ҳикоя)

Лой супада уюлиб турган эски-туски пойабзаллардан бирини уста чарм фартугининг этагига солди-да, мум суртилган шордозни жуволдизга ўтказа бошлади. Супага соя бериб турган зардоли баргларининг шабадада секингина шитирлаши гўёки шивирлаб гурунг бераётгандек, уста эса бошини эгиб уни тингламоқда. Гоҳо унинг диққатини давоми…

Аҳмад Аъзам. Тилда маччойи сайил

Тил – шунчаки гапириш ёки ёзиш эмас, тил – одамнинг тийнати, дил ойнаси, маданияти, одам олган жами тарбиянинг ҳосиласи. Атайлаб шевада ёзиб (фарқи йўқ, кинофильм­да актёрларни гапиртирамизми ёки телевизорда ўзимиз маҳаллий ватанпарварлик қиламизми) маънавий чекланганимизни, маънан қашшоқлигимизни кўз-кўз этамиз. Ўйламайликки, давоми…

Абдулла Қаҳҳор. Арманистонда ўзбек адабиёти ҳафталиги (1963)

Биз бугун Арманистонда ўзбек адабиёти ҳафталигини якунлаётибмиз. Ҳафталикнинг сиёсий ва маданий аҳамияти таърифдан ташқаридир. Буни шундан ҳам билса бўлади: бизнинг адабий жамоатчилигимиз, сизларнинг адабий жамоатчиликларинг ҳафталикка ойлаб эмас, йиллаб тайёрлик кўришди; бизда ҳам, сизларда ҳам партия ва ҳукумат бу маданият давоми…

Абдулла Қаҳҳор. Улуғ ҳинди (1964)

Улуғ адиб, улуғ шоир, драматург, ҳикоянавис Робиндранат Тагорнинг ҳинд адабиёти тараққиётида хизмати катта. Тагор эски бенгал поэзиясининг лирик шаклларини такомиллаштирди, унга жило берди, бу шаклнинг аломат намуналарини яратди. Тагор бенгал адабиётига Европа адабиётининг қудратли шаклларини олиб кирди, ўрнатди, мустаҳкамлади, унинг давоми…

Абдулла Қаҳҳор. Санъат асарининг қаноти (1964)

Бир суҳбатда биров санъат асарининг яхши-ёмонлиги ҳар кимнинг диди, таъби, ўша тобдаги кайфиятига боғлиқ деб қолди. Сиртдан қаралганда, бунга қарши бир нима деб бўлмайдиганга ўхшайди, лекин ҳақиқатда бу таъриф санъатнинг қалбига ханжар уради, унинг қанотини қайиради. Санъат асари чақмоқ, мушак, давоми…

Абдулла Қаҳҳор. Замона ва адабиёт (1964)

Ўзбек шўро адабиёти эски классик адабиётимиздан, халқ­­нинг оғзаки ижодидан, рус ва жаҳон адабиётидан озиқ, янги ғоядан қувват олиб ўсди дейишади. Бу ҳақ гап, лекин, буюк Навоий айтмоқчи, қуёш оламга баробар нур сочса ҳам, саҳрода қомғоғу тикан, бўстонда гул битади. Адабиётимизни давоми…

Абдулла Қаҳҳор. Талант (1956)

Биз бугун поэзиямизда кўпдан учирма бўлиб юриб, энди дадил қанот қоқаётган, баъзан йиқилиб тушса ҳам, лекин шеъриятнинг баланд чўққиларини кўзлаётган бирмунча ёшларимизни кўриб қувонгани йиғилдик. Ким билади, бу ерда кимлар ўтирипти экан! Ҳали чиқиб ўз асарларини ўқиб берадиган ёки кейинги давоми…

Абдулла Қаҳҳор. Биринчи домлам (1952)

Мен биринчи сабоқни Гоголдан олган эдим. Бундан йигирма етти йил бурун Тошкентда болалигимдаги бир ҳаммактабимни учратдим. Бу вақтларда мен сатира журналига қатнашиб юрган, битта «жиддий» ҳикоя («Ёш қизлар ўгай ота қўлида») ёзган, «Қизил Ўзбекистон» газетасига яқиндагина ишга кирган эдим. Ҳаммактабимнинг давоми…