Фарид Усмон. Мени сев (ҳикоя)
Ўша кун ёдимда. Куз эди. Ёмғир шориллатиб қуярди. Ёмғиркўш остида иккимиз бошларимизни бир биримизга суяб асфалтда оқаётган ёмғир сувларига тикилганча тек қотган эдик. Майин, совуқ ҳаво гўё иккимизни бир-биримизга чирмар эди. Оёқларимиз тиззаларимизгача хўл бўлсада вужудларимизда олов ёнарди. Нафис крепдешин давоми…