Маориф Султон (Maarif Soltan) 1956 йил 10 апрелда Озарбайжоннинг Исмойилли туманида муаллим оиласида туғилган. Шоир, таржимон, публицист. Озарбойжон ёзувчилар бирлиги аъзоси. 1979-1984 йилларда Москвадаги М. Горкий номли адабиёти институтини тамомлаган. Шеърлари жаҳон тилларига таржима қилинган. Жаҳон адабиётидан озар тилига таржималар давоми…
Шоир Ўткир Рашид билан суҳбат — Сиз 30-йилларда адабиётга кириб келгансиз. Бу давр адабий жараёни мураккаб ва зиддиятли кечган. Сиз бунинг бевосита гувоҳи бўлгансиз. Ўша йиллардаги адабий муҳит ҳақида гапириб берсангиз. — Адабий муҳитни ижодкор яратади. Шунинг учун адабий муҳитнинг давоми…
Ёзувчи эски одати бўйича ҳар сешанба куни уйини тозалаб кетадиган кекса оқсоч Ма Паркердан катта набирасининг соғлигини сўради. Ма Паркер нимқоронғи зал остонасида, шундоққина оёқ артиладиган ҳўл латта устида турганча ёзувчига эшикни ёпишига кўмаклашган бўлиб базўр овоз чиқарди. – Биз давоми…
Аёл меҳмонни эри ёнига бошлаб кирди. Ҳайтовур Бердиёр Исмат уни кўриб ғашланмади ёки ғашланса ҳам, буни дўстига сездирмади. – Туман марказига етган оёқларинг Чимсаройга етмай қолади-я, – гўё гина қилди хотини чиқиб кетгач. – Ҳеч келмайсанлар! Ё бурунларинг кўтарилиб қолганми? давоми…
Халил нафақага чиқиши билан Вахшивордаги ота ҳовлисига кўчиб келди. Чарчаган мияни дам олдириб, бундан буёғига қарилик даврини қай йўсин ўтказишни ўйлаб кўришга бир-икки ой ўзини эркин қўйди. Шу кайфиятда болалиги ўтган қадрдон гўшанинг сокин ҳаётидан лаззатланиб юрган кунларнинг бирида кутилмаган давоми…
Хўп, ажабтовур замонлар бўлди-да! Тошқул қаердаю олисдан-олис ўзга бир юртда давру даврон суриб яшаётган соҳиб жаноблари ва унинг рафиқаси қаерда – уларнинг тўқнаш-рўпара келишини ким тушида кўрибди – ақл бовар қилмайди, ақл! Бориб турган тасодиф, ғирт тасодиф, ишонай десангиз, ҳеч давоми…
Тўғрисиям, бунақа бетайин эркинликнинг кимга кераги бор. Ҳар гал дарбон аёл Луиснинг қўлига мактуб тутқазар экан, ўтмиш ҳаёти эсига тушиб, кўз олдига келиши учун Хосе де Сан-Мартиннинг таниш сурати акс этган маркали конвертга бирров қарашининг ўзи кифоя қиларди. Сан-Мартин, Ривадавиа давоми…
Абдурасулев ерга урса сапчигудек миқти, ойдеккина тепакали — қарилик нишонаси эмас, салобат, сиполик, яна нима десак, зиёлилик аломатидир. Ҳамма уни серғайрат, ишчан ходим деб билади. Хуллас, ҳали-бери ўладиган одамга ўхшамайди, лекин, ажабки, унинг ўз ўлими бот-бот хаёлига келадиган бўлиб қолган. давоми…
Қадимдан бир-бирига қавм-қариндош, дили, тили ва дини бир бўлган, бир дарёдан сув ичиб, қиз бериб, қиз олишиб, яқин дўстлик ва яхши ҳамкорликда яшаб келаётган ён қўшни – жон қўшнимиз бўлган қозоқ халқи орасидан ўз халқининг асл фарзандлари бўлган улуғ сиймолар давоми…
Тўрт йиллик талабаликдан кейин биринчи бор баҳорни соғиниб келишим. Қишлоғим ҳам ичимга кириб қолгандек; у билан қўшилиб нафас оламан, томирларимга яшил қон югуради. Тепалик оша даштга ёйилиб кетган бостирма уйларга қарайман. Мана бу ўнгирларда, мана бу дўнгликларда чопиб юрган болалигим давоми…