Болалигимда Нани Ҳомботс содир этган қотиллик ҳақида кўп бор эшитганман. Узундан узоқ қиш кунларида катталар қалтираб-титраб ана шу мудҳиш воқеани ҳикоя қилишар, биз болалар ухлаётган киши бўлиб, кўрпага ўралганча, юрагимиз музлаб уларнинг гапига қулоқ солардик.Бу биринчи Жаҳон уруши пайтида юз давоми…
Кайфияти эрталабдан бузилди. Нонушта пайти хотини етишмовчиликлардан гап очиб қолди. Яна қанд-қурс, гуруч, ёғ, болалар учун ул-бул… Пича кўз ёши… Аёлларнинг таъби шундай: баланд келади, паст бўлади, кейин эса рўзғорнинг ишларига кўмилиб, кўнгил ғуборлари баҳорнинг кўчманчи булутларидай тарқаб кетади.– Болаларнинг давоми…
Умрининг охирги дақиқасигача бир оғиз сўз демаган инсоннинг айни жон берар вақтида тилга кириши жуда ғаройиб ҳол эди. Бу ҳолат бир менга эмас, балки уни таниган, билган ҳатто эшитганларнинг ҳам барчасини ҳайратлантирди. Ўша куни на қўли, на оёғи ва на давоми…
Шавкат қизни илк бор талабаликнинг биринчи куни, узун йўлакда аудиториянинг очилишини кутиб туришган пайт кўрди. Шунда ногоҳ юраги бир қалқиб кетди.Шоирлар ёзганидек, “Шундан буён тинчи йўқолди”. Чиройли қизларни кўп кўрган, аммо бу қиз қандайдир бўлакча эди. Уни кўзни қамаштирар даражада давоми…
– Маши скалад, Сервисбой, – деди дўкончи қинғир-қийшиқ тахталардан қилинган беўхшов эшикни ғийқиллатиб очиб, ичкари кираркан. – Анови лаш-лушларни бир томонга тахлаб, тагини тозалаб берасиз. Хизмат ҳақи нақд – уч минг.Сервисбой ҳеч нарса демади. Паришон кўзларини ғалати пирпиратиб қўйди-да, ишга давоми…
Қуёш уфққа секин бош қўйди. Оқшом салқинида қўйларнинг бир маромда ўтлаётганини кўриб, кўнгли тинчиган Қодир бобо гиламдек тўшалган майса устига ёнбошлади. Атрофга чўккан сукунатни аҳён-аҳёнда жониворларнинг маъраши, какликларнинг ва ҳар турли кушларнинг сайрашигина бузиб турарди. Оёқ тарафида ётган итнинг ниманидир давоми…
Мен туғилган Кўҳнашаҳар қишлоғи Қашқадарёнинг қуйи оқимида жойлашган. Унинг кунботар томонида машҳур Занжирсарой қалъасининг харобалари, кунчиқар томонида эса Абдуллахонга нисбат бериладиган, бироқ халқ орасида Бекча деб аталадиган сардоба бўларди. Болалигимда қўй ҳайдаб юриб Занжирсарой харобаларининг сап-сариқ ғиштларига қараб чуқур хаёлга давоми…
Кўпинча мендан нега кулгили ҳикоялар битмай қўйганим ҳақида сўрашади.Бу қулоғимга, “ҳажвчилар ёзмаса ҳеч ким кулмай қўяди”, дегандек эшитилади. Гўё бизнинг кулдиришдан бошқа ишимиз йўқдай.Шахсан мен, бирор кулгили ҳикоя ёзадиган бўлсам, аввал шу ҳикояга асос бўладиган воқеани танишларимга сўзлаб бераман. Сўзлаб давоми…
Очликнинг азоби тутди, ҳар ким қўли-қўнжига илашганини ютди. Аввал кўкка етдик деб кўкарганнинг барисини ейишди, кейин, селдрбош ҳам қуриб қопти, энди ўлмаймиз, дейишди. Шунда ҳам арпа каплаб қанча одам шишиб ўлди. Тирик қолгани буғдой пишиғига етган бўлди.Эрман деганнинг бари урушда, давоми…
Акмал Саййид 1962 йили туғилган. “Жаннати аёллар”, “Мольберт кўзлари”, “Илҳом азоби”, “Ой тўлган тунда”, “Таважжуҳ они” сингари китоблар муаллифи. СОҒИНЧ Соғиндим, онажон, соғиндим бирам, Димоққа урилган оққурай тотин. Кўзимнинг олдидан кетмас сираям, Похол чайла, бола, ўроқчи хотин. Ҳовучгина овулни оқшом давоми…