Холиёр Сафаров 1983 йил 21 февралда Қашқадарё вилояти, Чироқчи тумани, Айритом қишлоғида туғилган.2005 йилда Самарқанд давлат университети ўзбек филологияси факултетини тамомлаган.2003 йилдан «Эрудит» ИМ марказида, 2008 йилдан «Бекажон» газетасида фаолият юритади.Илк шеърини 5-синфда, илк ҳикоясини 9-синфда ёзган.Биринчи китоби – «Ой ботмаган кечалар» 2010 йилда чоп этилган.
Шаҳар чеккасида қурилаётган намунали уйларда устачилик қилиб, том ёпиб юрган ака-ука ойлик маошларини олгач, қишлоғига бориб келмоқчи бўлиб йўлга отланишди. То ишбошидан рухсат олиб, кийим-кечагини тахлаб йўлга чиққунларича қоронғи тушди. – Кеч бўлиб қолди. Энди қишлоққа такси бўлиши қийин, – давоми…
– Маъсумани ўзим келин қиламан. Битта-ю битта ўғлим бўлса, у топган қиз бизларга эл бўладими, йўқми? Маъсума ўзимники. Аччиқ гапимниям кўтаради, ширин сўзимгаям талтайиб кетмайди. Боримизни саришта қилади, йўғимизга кўнади, – дерди қисматидан нолиб, ёлғиз ўғлига суяниб қолган она. Маъфират давоми…
Озод қўлида дори-дармон билан туман туғруқхонасига кираётган эди, рўпарасидан чиққан синфдоши Абдуғаффорни кўриб, ҳайрон бўлди. – Ҳа, энанг эгиз тувғир, бу ерда нима қиб журипсан? Абдуғаффор мактабда бирга ишлайдиган соддадил ва ҳазилкаш дўсти билан қўл бериб кўришди. Унинг кўтариб олган давоми…
Баланд бўйли, серсавлат, қирра бурун, қошлари қалин Давлатбек ака тиш оғриғидан бу кеча ҳам юриб чиқди: «Воҳ, худди биров миямда арра юритаётгандек зирқиратади-я?!» Зора босилса, деган илинжда тамаки тутатди, фойдаси бўлмади. Уйга кириб ётса, баттар забтига олгандек туюлади. Соғнинг дардманд давоми…
Мактабдан қайтаётиб, яхмалак ерда тойиб йиқилган муаллима неча кундан бери уйда икки оёғи гипсланиб ётибди. Турай деса туролмайди, ўтирай деса ўтиролмайди – фақат ётади. Ташқарига чиқмоқчи бўлса, эри ёки катта болалари кўмак бериб, бир амаллаб жойидан туриб олади. Кейинги кунларда давоми…
Аёл туни бўйи йиғлаб чиққан невараси билан келинини олиб, касалхонага бормоқчи бўлди. Бахтига қайнукаси уйда экан, уларни машинада дарров шаҳарга етказиб келди, аммо эндигина чилласи чиққан гўдак чириллаб, на онасига, на бувисига овунар, нуқул ўзини орқага ташлаб йиғларди. Аксига олиб, давоми…
Қуёш тафтсиз сарғиш этагини йиғиштириб, уфққа ботди. Декабрнинг охирги кунлари. Ҳаво совуқ, этни жунжиктиради. Ҳафта олдин ёққан қор шуъласи кўкдаги ой нури билан уйғунлашиб, ажиб бир тароват касб этган. Нақд оқ тун. Атроф жим-жит. Одамлар шомдаёқ барча ишларини саранжомлаб, уй-уйларига давоми…
Азим Ҳайбарович икки ёрдамчисини эргаштириб аудиторияга кирганда «Ҳозир декан келади», деб шивирлаган талабалар «гув» этиб ўринларидан туришди ва жўр овозда салом беришди. Алик олингач, ҳозиргина «205га киринглар», деган ўқитувчи раҳбариятни таништириб унга сўз берди. Факултет декани, аввало, йиғилганларнинг барчасини талабалик давоми…
Отанинг ўзи рухсат берди.— Майли, ўғлим. Қаерда бўлсанг ҳам бошинг омон бўлсин. Фақат туғилган жойинг, ота-онангни, урф-одатларимизни унутма. Мен сендай ўғлим борлигидан доим фахрланаман.— Сизни уялтириб қўймайман, ота… — Сенга ишонаман. Келинимни эҳтиёт қил. У ҳали ёш. — Ота ўғлини давоми…
Қиш кунларининг бирида спортчи талабалар машғулотларини тугатиб, залдан чиқиб кетишаётганида Абдужалил бош кийимини кия туриб, бехосдан ёнидаги Шероз исмли йигитни туртиб юборди. Сўнг дарров кечирим сўради. — Кўзингга қараб юрсанг бўлмайдими, қишлоқи! — деди Шероз унга ўқрайиб.— Нима? – Абдужалилнинг давоми…