Voqif Sultonli (Vaqif Soltan oğlu) 1958 yil 26 martda Kurdamir tumanining Shohsevan qishlog‘ida tug‘ilgan. Ozarboyjon Davlat universitetining filologiya fakultetini bitirgan. Uzoq yillar pedagogika sohasida faoliyat yuritgan. Ayni paytda mazkur universitetning “Zamonaviy Ozarboyjon adabiyoti” kafedrasida professor. Filologiya fanlari doktori.
“So‘ngan yulduzlar”, “Inson dengizi”, “Sahro urushi”, “Ozodlik uyflari” singari badiiy va publitsistik asarlari nashr etilgan. Ozarboyjon Yozuvchilar uyushmasi a’zosi.
– Men avvalgi odammasman. – Olti yillik tanaffusdan keyin so‘ngsiz hayajon bilan kutilgan ilk uchrashuvdayoq hol-ahvol so‘rash asnosida shu javobni eshitishi bilan u seskanib ketdi va ayriliqdan kechgan bu yillar ichida xayolida tiklangan dunyo ham yer bilan yakson bo‘ldi. Do‘sti davomi…
…Qarsak ovozlaridan seskanib ko‘zlarini ochdi. …Peshonasi va chakkalaridan sovuq ter oqardi. …Quloqlari shovqindan g‘uvillardi. …Qayerdaligi, ovoz qayerdan kelayotganini bilish uchun quloq tutdi. Ovoz yana o‘sha, prezident saroyi tomondan kelardi. …Qorong‘i tushganidan xabari bo‘lmadi. Derazaning narigi tomonidan, qorong‘i bo‘shliqdan har kun davomi…
Qorong‘i xonada uchgan pashshalarning vizillashi eshitildi. Biroq hali uqusi o‘chib ketmagandi. Shunday bo‘lomasa, uning naharida u hozir hech narsani eshitmasligi kerak edi. Qlrong‘ilikda hech narsa eshitilmasligi kerak – uning tasavvurida hayotning, tabiatning mantig‘i shu edi. Shu payt eshik ochilib, kimningdir davomi…
Xotirasida nima bo‘lsa, hammasi parokandalikka yuz tutgandi. Eng oddiy narsalarni ham eslolmasdi. Nazarida bularning barida uyqusida yuz berardi. Hayot bilan, insonlar bilan aloqasini tamoman uzgandi. Hammayoq zulmatga burkangan. Xulli ertaklarda bo‘lishi mumkin bo‘lgan quyuq zulmat hayotga ko‘chgandi. Osmonda yulduzlar ko‘rinmasdi. davomi…
Ular ikki kishi edilar. Biri jingalak, malla sochli, boshqasi novcha, cho‘qqisoqol. Qo‘llaridagi belkurak va cho‘kich bilan g‘or ichida qazishma ishlarini olib borishardi. Bir necha kundirki, g‘iyrioddiy tompilmalar bu ikki aejnabiy olimni tamomila sehrlab qo‘ygandi. Ularni boshqa hech narsa qiziqtirmasdi. Aytishlaricha, davomi…
It bir paytlar o‘zi qo‘riqlagan hovlining yonida to‘xtadi. Umrining eng shirin damlari o‘tgan bu makon endi uning uchun dunyodgi eng olis, yetib bo‘lmas bir maskanga aylangandi. Uch kundirki, och edi. Qaysi uyga oyoq bossa, uni quvib chiqarishardi. O‘ziga biror boshpana davomi…
Surnay sadosi xuddi sirli bir tilsim kabi odamlarni to‘yxonaga chorlardi. Sona kampir chodir tutilgan to‘yxonaning bir kunjida qo‘llarini qo‘yniga solgancha o‘yga cho‘mgan. To‘y ohanglari uning ham ichida bir po‘rtana uyg‘otdi. Biroz avval ham u ham o‘z yotog‘idan turib, odamlarga qo‘shilib davomi…
Issiq sahro shamoli esdi. Qum dengizi dolg‘alandi. Telba quyun tangadek qizargan qum zarralarini havoga sovurdi. Ilon to‘ztadi. Shamol ustiga to‘kkan ichchiq qum ostidan sirg‘alib chiqdi. Quyunning tinishini kutdi. Shamol nihoyat tindi. Sahro shamol ko‘targan qum tumanidan tozalandi. Quyosh o‘t purkardi. davomi…
Biz turadigan qizlar yotoqxonasiga yigit zotini yaqin yo‘latishmaydi. Mabodo, biror qizni chaqirish kerak bo‘lsa, shu yerda turadiganlardan biriga xona raqami va chaqiriluvchining ismi aytilsa bas. Yuqoriga ko‘tarilgan talaba chaqiruvchining eshigini qoqib o‘tirmaydi, dahlizdan chaqirib qo‘ya qoladi. Har qalay bizning yotoqxonada davomi…
Nima bilandir mashg‘uldek ko‘ringan, uvadaga burkangan odamlar qovrilib kultepaga aylangan Yer bag‘rida timirskilanishardi. Xuddi kiyim-kechaklari singari aft-angorlari ham kulrang edi. Ular har-har zamonda boshlarini ko‘tarib befarq nigohlari bilan atrofni kuzatishar, keyin yana kultepaga qo‘shilib ketishardi. Uzoqlarda, ufq etagida saf tortgan davomi…