Saida Zunnunova. Shu uyning bekasi (hikoya)

Bahor boshlanyapti. Oppoq uvada bulutlarni shamol haydaydi. Osmonning ko‘ngillarga yorug‘lik to‘ldiradigan shaffof rangi ko‘rinadi. Quyoshning issig‘i nam tuproqdan, ivigan bo‘g‘otlardan hovur ko‘taradi. Daraxtlarning badaniga ham yashillik yugurib qolgan. Qishdan zerikkan odamlar hovli tozalashga shoshiladilar. Bu fasl yoshlarning ko‘ngliga muhabbat olib davomi…

Saida Zunnunova. Buvi (hikoya)

Nargis to‘g‘nag‘ichini labiga qistirgancha oyna oldida soch tarar, uning salgina buralgan qalin sochlari nozik yelkalarini o‘rab turardi. U boshini yengilgina silkib, yuziga yaqin sochlarini orqaga oldi. Hozirgina kiygan xalatining bog‘ichlarini qayta bog‘lar ekan, kir taxlab o‘tirgan Umriniso buvining yoniga keldi.— davomi…

Saida Zunnunova. Qo‘llar (hikoya)

To‘y tarqab o‘yin-kulgiga to‘lgan hovli suv sepganday jimjit bo‘lib qoldi. Yig‘ishtirish uchun qolgan qarindosh – urug‘, ko‘ngil yaqinlar ham charchashib, har yer-har yerda uxlab yotishar, hovli sahni hali yig‘ishtirib olishga ulgurilmagan idish-oyoq, stol-stullarga to‘la edi.Kelin tushirish taraddudi hammadan ham Malika davomi…

Mirzo Ahad. Mukofot (hajviya)

Bayram bahona boshliq hammani o‘z xonasiga yig‘di. U salmoqlab o‘rnidan turdi-da, yana chaqqongina o‘tirdi. Bu hol bizlarni ancha tashvishga soldi. “Biron xato ish qilibmizmi?”, deya bir-birimizga qarab qo‘ydik. Hayajondamiz.– O‘rtoqlar, – nihoyat boshliq kursisiga yaxshilab o‘rnashib oldi. – Bugun bayramimiz. davomi…

Mirzo Ahad. Poyga (hajviya)

Ko‘rpani endi boshimga tortgan edim, xonam eshigi ochilib, ko‘zlariga qopa oynak taqqan, belidagi kamariga to‘pponcha qistirilgan qopa shlyapali oq, qora, qizil rangdagi uch xo‘roz kirib keldi.– Tur joyingdan, – buyruq berdi birovi.O‘rnimdan uchib turdim.– “Poyga – EM” fermer xo‘jaligi raisisan-a? davomi…