Kampir odaticha erta turdi. Eshikni ochdi. Xonaga gurillab sovuq havo kirdi. Tani yayrab ketgandek bo‘ldi. Hali tashqari butunlay yorishib ulgurmagan, havo allaqanday tumanli va nam edi. Kora jun ro‘molini o‘rarkan: «Qor yog‘adimi nima balo, hidi kelib turibdi», — deya o‘zicha davomi…
U mushtchalari bilan ko‘zlarini ishqarkan, cho‘zib xomuza tortdi, og‘zidan beixtiyor «a-a-a» degan mudroq aralash ovoz chiqib ketdi. Yonida o‘tirgan sariq sochli puchuq qizaloq kaftlarini labiga bosganicha, piq etib kuldi. Orqaroqdan kimdir unga o‘xshatib «a-a-a» deya atay takrorladi. Doskaga nimadir yozayotgan davomi…
U sarson izlardi o‘zini-o‘zi. A. Rembo. Hayotda hech narsa o‘zidan-o‘zi sodir bo‘lmaydi: beamr tikan ham kirmaydi, deganlari bejiz emas — ro‘y bergan har qanday hodisaning sababi mavjud — biroq kech kuzning zamharir kunlaridan birida tasodifan uchrab, xayolingni alg‘ov-dalg‘ov qilib yuborgan davomi…
Oppoq, toza dasturxonga yo‘rgaklangan chaqaloqni tizzalari orasiga yotqizib-tebratib o‘tirgan juvon ayvonning lang ochiq derazasidan bo‘ynini cho‘zib hovliga qaradi. Quvalashayotgan bir juft musichani ko‘rdiyu yo‘rgakni avaylab ko‘rpachaga yotqizdi, o‘rnidan ildam turib kalishini oyog‘iga ilganicha hovliga tushdi. Musichalar qanotini parillatib oldinma-keyin tomga davomi…
«Siz nega kasalxonada yotibsiz», deysizmi? Do‘xtirlar oshqozoning zaharlangan deyishdi. Nega, qanday qilib — hayronman. Ochig‘ini aytganda, men tabiatan ziyofatlardan qochib, nafsiga qanoat qilib yuradiganlardanman. O‘sha kuni bor-yo‘g‘i bir bo‘lak qotgan non yegan edim. Balki, o‘sha, giyohi behishtni kidiraman deb, bo‘lak davomi…
Kampir har kuni ertalab tong yorishmasdan uyg‘onadi. Shu kunga eson-omon yetkazgani uchun xudoga shukrona aytib, katta doka ro‘molini uzoq o‘raydi. Sirlangan chelakning qolgan-qutgan suvini hovliga sepib, yuz-qo‘lini yuvadi-da, bir necha burda non olib buloqqa tushadi. Yuz-qo‘lini yana qayta yuvgach, tushini davomi…
Kimki komil bo‘lmagay g‘aflat anga, G‘aflati ilmi xirad podosh etur. Kimki johil bo‘lmagay hikmat anga, Ilmi ham bir kun jaholat fosh etur.Jaloliddin Rumiy. Trolleybus navbatdagi bekatda chayqalib to‘xtadi. Yo‘lovchilar birin-ketin tusha boshladilar. Shu payt oldingi eshik yonida qo‘liga bir parcha davomi…
«Ana shu yo‘l yoqalab boraversang, bir daraxtga duch kelasan. Yodingda tut, u oddiy daraxt emas»«O‘zbek xalq ertaklari»dan. Namozshomga yaqin havo aynidi.Ko‘k yuzini yag‘ir, uvada bulutlar qoplab, kuchli shamol turdi. Dov-daraxtlar titrab-qaqshab, yo‘lkalar mayda-chuyda shox-shabbalaru bargu xazonlarga to‘ldi. Qayerdadir, yopilmay qolgan davomi…
— Hammaning kelini abitta o‘tiri-ib kashta tiksa, meniki kitobga termiladi! «Olima-da!» — Qudasi Qurbon kampirning ma’rakada katta-kichikka eshittirib va atayin unga tegizib shangillashi Sobira xolaga og‘ir botdi. Atrofida o‘tirgan bir-ikki kampir labini qimtidi. Qo‘shnisi Payzi otin uning tizzasiga qo‘lini bosib: davomi…
To‘rtovlon Ko‘ksoy bo‘yidagi shiyponda, ulkan chorpoyada davra qurganmiz.Tagimizda cho‘g‘day ko‘rpachalar, biqinimizda par yostiqlar. Shiypon atrofi suv sepilgan, yog‘ tushsa yalagunday top-toza, sarishta. Gulrayhonlar hidi hov etakdagi shamshodlar ostidan ko‘tarilib havoga singiyotgan kabobning xush bo‘yiga aralashib dimoqqa uriladi. O‘sha shamshodlar tagida davomi…