Мирзо Аҳад 1974 йилда Бухоро вилояти Ғиждувон туманида туғилган. Каттақўрғон тижорат техникумини тугатган. Ижодини ўтган асрнинг 90-йилларида бошлаган. 2007 йилдан бери Ўзбекистон Ёзувчилар уюшмаси аъзоси.“Ҳомийнинг зўри” (2001), “Жаҳолат қурбони” (2003), “Орамиздаги одамлар” (2003), “Арвоҳ сим қоқди” (2004), “Шифобахш кулги” (2005), “Қитиғи ўлмаган “бева”. (2006), “Тили ширин болалар” (2007), “Илк бўса” (2007), “Энг содда одам” (2008), “Буруннинг тортиш кучи” (2008), “Думли беш” (2009), “Маккора” (2009) номли китоблари чоп этилган.Ҳозирги кунда Ўзбекистон Республикаси Ички ишлар вазирлиги “Бирлашган таҳририяти”нинг ўз мухбири. Ҳажвий ҳикоялари республика матбуотида мунтазам ёритиб келинмоқда.
Темир йўл вокзали. Кийинишидан ўзига тўқлиги сезилиб турган бўйчан йигит навбатда турибди. Унинг олдида дилбаргина аёл пайдо бўлди.– Тошкентга кетяпсизми, ака? Йўқ демасангиз, бир купега чипта олсак. Яхши одамга ўхшайсиз. Бехавотирроқ кетардим, – ҳокисорлик билан деди у.– Ишқилиб, ҳамроҳим бирор давоми…
Қизим гап олиб келди: тепакалларнинг мияси михдай ишларкан. Бўлиши мумкин, дедим. Чунки каминанинг сочи сийраклаша бошлаган эди. Хурсанд ҳам бўлдим. “Энди болаларга нима дейман?” деган ўйлов билан юрган эдим-да.– Ойимнинг миялари ишламайди, – деб келди тағин қизим.– Нега ундай дейсан?!– давоми…