Ahmad A’zam. Hali hayot bor… (qissa)
Asarning to‘liq variantini saqlab oling.
Ahmad A’zam – yozuvchi, munaqqid, ssenarist, telejurnalist. 1949 yili Samarqand viloyati, Jomboy tumanidagi G‘azira qishlog‘ida tug‘ilgan.1971 yili Samarqand davlat universitetining o‘zbek va tojik filologiyasi fakultetini bitirgan. Shu yili Alisher Navoiy nomidagi muzeyda ish boshlagan. Keyin “Guliston” jurnali, “O‘zbekiston adabiyoti va san’ati” gazetasi, “Sovet O‘zbekistoni san’ati” jurnali redaksiyalarida, O‘zbekiston Yozuvchilar uyushmasida ishlagan, siyosiy faoliyat bilan shug‘ullangan, “Birlik” xalq harakati hamraisi, “Erk” demokratik partiyasi bosh kotibi bo‘lgan. Oliy Majlis deputatligiga saylangan (1999-2004 yillar).1995 yildan O‘zbekiston televideniyesida bosh muharrir, “O‘zbekiston” telekanali bosh direktori,. “O‘zbektelefilm” studiyasi bosh direktori lavozimlarida ishlagan. O‘zbekiston televideniyesida yuzlab ko‘rsatuvlar va hujjatli filmlar qilgan, ulardan eng mashhurlari: “O‘zlik”, “Xalqning ko‘ngli”, To‘rtinchi hokimiyat” .“Oyning gardishi”, “Bu kunning davomi”, “Asqartog‘ tomonlarda”, “Soyasini yo‘qotgan odam”, “Hali hayot bor” degan nasriy asarlar, “Mas’ul so‘z” degan adabiy-tanqidiy maqolalar to‘plamlari, “O‘zi uylanmagan sovchi”, “Ro‘yo yoxud G‘ulistonga safar” romanlari chop etilgan. Ahmad A’zam 2014 yil 4 yanvar kuni Toshkent shahrida vafot etdi.
Asarning to‘liq variantini saqlab oling.
Asarning to‘liq variantini saqlab oling.
Asarning to‘liq variantini saqlab oling.
Bir mung keladi, qadimlardan to‘g‘ri chiqib, ko‘kragimni qiyib o‘tganicha ertangi kunimga tortilib turadi bu ingichka sim dor. Bolalik kunlarim shu dorga tizilgan. Oyim, tizzalarida tikish, nigohlari igna teshigidan o‘tib, uzoq-uzoqlarga – qizliklari o‘tgan uzoq tog‘dagi Garasha degan qishloqqa ketib qolgan. davomi…
O‘shanda menga nima bo‘lganini o‘zim ham bilmayman, buni hozir ham tushuntirib berolmayman. Hech narsa bo‘lmagandek yuribman. Lekin bunga ko‘nikkunimcha juda ko‘p narsalar bo‘lib o‘tdi.Bir kuni cho‘zma lag‘mon yeb o‘tirgan edim, o‘zimcha shundan ko‘raman, birdan oyoqqo‘lim bo‘shashib, boshim bo‘m-bo‘sh bo‘lib, ichim davomi…
O‘zi g‘alati kun bo‘ldi. Havo ham shunga o‘xshagan. Qandaydir dim, bo‘g‘ilib ketayotgandek bo‘lasan-u, chuqur nafas olaman desang, havo bemalol, ko‘kraging to‘ladi, “Havo yetmayapti-ya!”, deb yozg‘irmoqqa chog‘langan odamga alam qiladi.Nima xohlayotganingni o‘zing ham bilmaysan.O‘zi-ku, odam degan xudoyim bergan har bir kunga davomi…
Yaxshigina izg‘irin, yurganda baharnav, betni yalaydi, faqat quloqni jiz-jiz o‘radi, lekin bir joyda turganda etakdan kirib, badanni dildiratadi, yoqadan xuddi oqayotgandek quyiladi – bo‘ynimni qisib olganman, anchadan beri turganimdan yelkam qo‘nishibqotib, xuddi bir umr shunday bo‘ynimni qisib yashab kelayotgandekman, xayolimga davomi…
Otasi uni hech qachon urmagan, hatto chertmagan ham, lekin qattiqroq gapirganda, u bo‘ynini qisadi, yelkalarida titroq turadi.Otasi u qadar, kishi yuragiga vahm soladigan haybatli, devqomat emas, hamma qariyalarga o‘xshagan oddiy mo‘ysafid, faqat bo‘yi balandroq, yoshi oltmishdan oshgan bo‘lsa-da, qomatini tik davomi…
Lof emas, Yalamada Sherqo‘zidek muloyim, undan halimroq kishini topish mushkul. Mana, yoshi qirqdan ham oshibdiki, birov bilan san-manga borganini yoki, aqalli nomiga bo‘lsa-da, kimsaga do‘q urganini hech kim ko‘rmagan-eshitmagan. Lekin Yallamaning man-man degan bo‘yni yo‘g‘oni ham uning qarshisida qo‘l qovushtirib davomi…
Karim — pastakkina, ko‘rimsizroq yigit, lekin juda kuchli, chayir; mushtumlari yum-yumaloq, toshdek qattiq. Karim tosh ko‘tarib, espander bilan qo‘llarini rosa pishitgan. Agar ikkita yong‘oqni kaftida siqsa, yong‘oqlar ezilib, mag‘zi po‘chog‘iga o‘tib ketardi. Qalpini topib ursa, har qanday yigitni ham qulatadi. davomi…