Ўрозгули Аннаев (1946)
ЁДГОРЛИК ЁНИДА… Бир она ёдгорлик пойига чўкди: Интизор кўзлари намли, армонли,Дудоқлар титради, қуриб дармони,Қоматин гўёки заминга тўкди. Бутун-бор дунёси тош қотди оҳдай,Яна хотиралар тинчлик бермади.Мармар тошнинг совуқ юзи терлади, —Унсиз фарёдлари янграган чоғда. Ҳайкал — ёдгорликда унинг кўзлари… Фақат ёдгорликка давоми…