Turkiston piri gap-so‘z olib dedi: – Men ikki narsani hammadan yaxshi ko‘raman: biri chopqir otim bo‘lsa, ikkinchisi aziz farzandimdir. O‘g‘lim lashkar safida dushmanga qarshi jang qilmoqda. Agar shu aziz farzandim o‘limini eshitsam, otimni hamma lashkarchilarga bag‘ishlayman, toki o‘g‘lim o‘rnida jang davomi…
Sayohatga chiqqan bir podshoh o‘z shahriga qaytib keldi. Shahar xalqi shohni izzatu ikrom bilan kutib olish uchun shaharni bezadilar. Kim qo‘lidan nima kelsa qilardi, uyida nima bo‘lsa olib chiqardi va shaharni chiroyli qilishga sarflardi. Ammo zindon ahlida hech vaqo yo‘q davomi…
Bir kecha Boyo‘g‘li o‘ziga o‘zi dedi: «Quyosh nuriga bir nafas ham toqat qilolmayman. Butun umrim davomida yuz azobu chorasizliklar bilan Quyoshga intilaman, toki uning nuriga g‘arq bo‘lib, yo‘qolib ketayin deyman. Ul dargohga yetayin deb oyu yillar ko‘zimni bog‘lab uchaman».Ko‘zi o‘tkir davomi…
Bir kishi Junayd oldiga kelib so‘radi: – Ey, Allohga yaqin odam, kishining ko‘ngil xushligi qachon hosil bo‘ladi? Shayx Junayd dedi: – Allohga yetishgan chog‘da, toki podsho visoliga yetishish muyassar bo‘lmas ekan, kishi baxtsizlik vodiysida kezaveradi. Quyosh shu’lasiga tob berolmagan zarra davomi…
Bir nomi chiqqan odam so‘fiydan so‘radi: – Ey birodar, ro‘zg‘oring qanday o‘tayapti? So‘fiy dedi: – Men bir gulxan ichra bog‘lanib qolganman. Og‘zim quriq, ammo etaklarim ho‘l holda banddadirman. Bo‘ynimni sindirmasinlar, deb bu yerda biror kishining panjasini sindirmadim (ya’ni, hech kimga davomi…
Bir yaxshi xulqli podshoh bor edi. Bir kun u o‘zining quliga bir dona meva berdi. Qul mevani podshoh qo‘lidan olib, nihoyatda xursandlik bilan yeya boshladi, qul shunday mazza qilib mevani yer ediki, go‘yo dunyodagi eng xushta’m, shirin taomni yeyayotganday edi. davomi…
Nafasi o‘tkir bir piri murshid bor edi. U birovlar qo‘lidan hech qachon sharbat ichmagan edi. Birov dediki: – Ey Alloh nazariga tushgan odam, nega hech bir sharbatga rag‘bat qilmaysiz?»So‘fiy dedi: – O‘limni boshimda ko‘rib turibman, u sharbatni mendan bir zumda davomi…
Buqrot hakim kasal bo‘lib yotib qoldi, ajali yetib, jon berish azobidan qiynalardi. Bir shogirdi bor edi, u ustoziga qarab dedi: – Ey ustoz, tanangni yuvib kafanlab dafn etgandan keyin, ayt, seni qayerdan topamiz? Buqrot dedi: – Ey g‘ulom, Men tirikligimda davomi…
Bir nay chaluvchining ajali yetdi, jon berar paytida birov undan so‘radi: – Ey, ayni sirlashuv vaqtida turgan odam, bunday paytda ahvoling qalay, nimani o‘ylayapsan? Naychi oh chekib, dedi: – Holimni hech ayta olmayman, ammo sezayapmanki, bir umr yel puflab kelibman davomi…
O‘g‘il otasi tobuti oldida yig‘lab borar ekan, oh chekib der edi: – Ey otajon, jonimni pora qilgan bundayin og‘ir kun umrimda boshimga tushgan emas edi. Shunda yonida borayotgan so‘fiy dedi: – Otangning ham boshiga bundan og‘irroq kun kelgan emas. Sening davomi…